Miłych wspomnień czar... ;-)

Niezbyt lubię tego typu posty - powtarzające się u wszystkich (Choć nawet LBA może być fajne jak dostaje się kreatywne pytania - i na szczęście do tej pory tylko takie dostawałam:), ale powiem Wam, że im więcej postów z serii Dobre myśli przeczytałam tym bardziej podoba mi się ta zabawa. Zwłaszcza, kiedy za oknem szaro buro, druga połówka nie dość, że dwieście kilometrów ode mnie to jeszcze kilkaset metrów pod ziemią...
Najpierw podpatrzyłam u Leny, potem jednak przyszły powrotowo - barbórkowe wpisy i... dopadła mnie nominacja od Selinze (której teraz nie umiem znaleźć:<), więc z jeszcze większą radością wytężam moją blond główkę cofając się w czasie i szukając tych miłych akcentów.



Wakacje 2005r.
Przyszła nagroda za napisane przeze mnie wypracowanie o ochronie przyrody. Wyróżnienie, a konkurs ogólnopolski! Cieszyłam się jak dziecko... Zaraz zaraz, przecież byłam dzieckiem. ;-)
Dostałam plecak, z którym długo chodziłam do szkoły i strasznie było mi smutno jak zakończył swój żywot, książkę, którą swego czasu na pamięć znałam, klocki lego, które uwielbiałam, kasety wideo, których nie obejrzałam nigdy, bo mieliśmy tylko odtwarzacz DVD. I dyplom, który wychowawczyni "pożyczyła" do skserowania i nigdy do mnie nie wrócił.

Wakacje 2008r.
Najlepsze wakacje w moim życiu, jeśli mamy na myśli wakacje jako wolne od szkoły. Długie wieczory na przystanku, muzyka, rozmowy o wszystkim i zwykłe wygłupy, oglądanie gwiazd leżąc na środku drogi za wsią. I 'Nagie anioły'.

Maj 2010r.
Tej nocy pewnie nigdy nie zapomnę, Pierwsza poważna rozmowa pewną osobą poznaną na czacie. Znaliśmy się dość długo przed tym, rok ponad, ale zawsze to były żarty, dogryzanie sobie. Mimo, że nie przetrwało 'internetowej próby czasu' i nie było nam dane do tej pory się spotkać, to wiem, że kiedy zamieszkam w końcu na Śląsku na niejedno piwo pójdziemy. ;) Wiele mu zawdzięczam, bo te rozmowy nie raz pomogły. I pomagają nadal, bo mimo, że nie jest to już taka relacja jak przez dwa lata od 2010, to jednak wciąż mamy dobry kontakt.

Czerwiec 2010r.
Kolejny czat GG, poznaję kolejnego Dobrego Duszka (ta, uśmieje się jak to przeczyta, Wredniak jeden ;P). Pamiętam jak dziś - używałam ciągle zdrobnienia jego imienia, którego nie lubi (i swoją drogą używam go do dziś, a on dalej nie lubi:D) i strasznie się wkurzał, potem jakoś rozmowa przeniosła się na numer prywatny. Pamiętam, że to było cztery dni przed moimi siedemnastymi urodzinami i jako, że barman, to obiecał mi drinka na urodziny, jak już będę pełnoletnia. Minęła osiemnastka, potem ostatnie naście, dwadzieścia, oczko nawet, a ja dalej tego drinka nie widziałam. :D Tak, jak owego pana, ale wiem, że mimo tego, że ostatnio mniej ze sobą gadamy (dobre sobie, mniej! w porównaniu do tego co było - prawie wcale), to się nie rozleci. Jedyna osoba poza K., której jestem stuprocentowo pewna. Wiem, że nawet jak byśmy pół roku nie gadali a w końcu się złapiemy i trafi na mój zły humor to będzie siedział i wkurzał, i dokuczał, aż wreszcie ten uśmiech wywoła. Tak, jak kiedyś potrafiliśmy siedzieć całe noce i poprawiać sobie humor kiedy tylko coś było źle.

październik 2010r.
Zakładam pierwszy blog, a właściwie fotoblog. Sweetaśne wpisy szesnastolatki i próby pisania poważnych notek... Do tego masa zdjęć, które do teraz uwielbiam robić. Strasznie żałuję, że ten serwis już nie istnieje i nie mam żadnych kopii wpisów... Ale to mają być dobre myśli, więc nie marudzę. ;-)

marzec 2011r.
Listonosz przynosi przesyłkę z moim aparatem. Czekałam na niego dość długo po kupieniu na allegro, bo facet od którego kupiłam robił jakieś cyrki, ale w końcu się udało, przyszedł, jest! I działa do tej pory.

listopad 2012r.
Przypadek (a może przeznaczenie?) sprawił, że trafiłam w pewnym miejscu na pewien profil. Pierwszy raz zdarzyło mi się, że napisałam do kogoś pierwsza wiadomość i okazało się, że warto! Poznałam mężczyznę, który jest dla mnie idealny pod każdym względem. No dobra, ma wady, ale miłość jest ślepa. ;-)

sierpień 2013r.
Mimo, że nie było to nasze pierwsze spotkanie z K., to właśnie te sierpniowe dziesięć dni moim zdaniem najbardziej nas do siebie zbliżyło. Pierwsze takie poznawanie normalnego wspólnego życia - budzenie się z nim rano, żeby życzyć miłego dnia w pracy, czekanie aż z niej wróci... No i długie wieczory. ;-)

wrzesień 2013r.
Odbieram wyniki z egzaminu zawodowego... Zdane! Od pierwszego września mogę się nazywać technikiem informatykiem o specjalizacji administrator sieciowych systemów operacyjnych. :D Sukces. ;-)

grudzień 2013r.
Pierwsza Barbórka. Iść z moim Górnikiem ubranym w mundur na mszę, coś pięknego! Teraz już pewnie każda będzie wspólna, ale tej pierwszej nie zapomnę nigdy, zawsze będzie wyjątkowa!

październik 2014r.
Chyba wszystko zaczęło się układać, przynajmniej w części. Cały rok czekałam na jego urlop, na dzień w którym znów do mnie przyjedzie, a nie znów ja do niego, i jednocześnie strasznie się bałam... Okazało się, że niepotrzebnie.