piątek, 31 października 2014

Naprawdę tak różne?

Cóż, to jeden z tych okresów, kiedy na większości blogów królują te same tematy i u mnie wyjątkowo nie będzie inaczej. Teoretycznie powinny to być dwa osobne posty, bo dni są tak różne...ale zbyt mały dostęp czasu powoduje, że będzie jeden.

Halloween.
To święto od kilku (kilkunastu?) lat próbuje się wedrzeć do polskiej tradycji. Każdy z nas trafił przynajmniej raz na mroczne stylizacje, wycięte dynie, zabawne, niekiedy straszne dekoracje, drinki czy soki udające krew, potrawy rodem z horrorów... Na wsi, przynajmniej w mojej okolicy, przeważnie na tym się kończy, w miastach dochodzi jeszcze latanie po domach ze słynnym 'cukierek albo psikus' i strasznymi minami na ustach.
Ale przecież są inne polskie tradycje, choćby kolędowanie, gdzie również się przebiera, chodzi po domach. Ta tradycja zanika, podczas gdy z zachodu przychodzą inne. Dla dzieci na pewno jest to fajna sprawa, te wszystkie wymyślne potrawy, wykonywane własnoręcznie nietoperze, pająki, zbieranie cukierków... Wiele frajdy jest w robieniu tego wszystkiego własnoręcznie i pewnie kiedy w przyszłości pojawią się moje maluchy i zaczną dorastać też trzeba będzie się zabrać za przygotowywanie z nimi wymyślnych dekoracji i krwawych babeczek czy kanapek, jednak już dziś obiecuję sobie, że nie dam się porwać tej nowej modzie i za nic nie kupię gotowych rzeczy. Dla mnie to jedna wielka komercja, kolejne święto stworzone tylko po to, żeby sklepy czy dyskoteki miały na czym zarobić.

Wszystkich...rozgadanych?
Mogłoby się wydawać, że pierwszy listopada, po tych wszystkich przerażająco-dyniowych głośnych szaleństwach, będzie dniem wyciszenia, refleksji... Nic bardziej mylnego! Wchodzisz na cmentarz i pierwsze, co Cię uderza to...nie, nie zapach palących się zniczy, nie słodkawa woń chryzantem we wszystkich kolorach, nawet nie organista przygotowujący nagłośnienie na prowizorycznym ołtarzu ustawionym przed zbiorowym grobem poległych w czasie wojny, którego krzyż góruje nad cmentarzem. Pierwsze, na co zwraca się uwagę przekraczając bramę to rozmowy, nie szept, głośne rozmowy. I ciekawskie spojrzenia z każdej strony.
Po podejściu do rodzinnego grobowca od razu wita cała rodzina, która zebrała się w jednym miejscu w myśl zasady im bliżej będę kiedyś leżał tym mniej osób zapomni o postawieniu świeczki, tak więc tłoczymy się wszyscy w małych odstępach między grobami. Zapalanie zniczy to istny cyrk - postawisz, zaraz przyjdzie ktoś, kto przestawi w inne miejsce, bo tam pasuje bardziej, albo żeby jego był najlepiej widoczny. Pytania o kwiaty, gdzie kupione, za ile, a może wyrosły w ogródku? I czemu taki kolor, a nie inny? Po co takie duże, albo wręcz przeciwnie - za małe i marnie to wygląda. Wystarczy rozejrzeć się dookoła żeby zauważyć, że w innych grupkach trwają równie ożywione rozmowy na podobne tematy. I nikt nic sobie nie robi z tego, że msza trwa od dobrych kilku minut. Tak jest prawie do komunii, wtedy następuje chwila ciszy, bo przecież koniecznie trzeba zobaczyć kto idzie, a kto nie. I jest okazja żeby zobaczyć jaki płaszcz ma pani X, która stała po drugiej stronie cmentarza i w innym momencie nie ma najmniejszej szansy żeby ją zobaczyć, albo czy pani Y kupiła sobie nowe buty, czy znów przyszła w tych, co rok temu. Ksiądz kończy i wszystko wraca do normy, czyli rozmów o tym, co u kogo jest na obiad i kto gdzie ma jechać w odwiedziny jeśli przyjechał z daleka.
żadnej zadumy, wspomnień. Rozmyślań o tym, kogo już nie ma, za kim się tęskni. Tylko, że tak powiem, boje. Gorzej niż na targu. I tylko wyczekuje się momentu, w którym będzie można w końcu wsiąść do samochodu i wrócić do domu, gdzie nie będą czekali żadni rozgadani goście.
Magia jest dopiero wieczorem, kiedy jedzie się koło dwudziestej. Wtedy prawie nikogo już nie ma, wśród miliona światełek widać kilka kręcących się tu i tam osób. Wtedy jest pięknie, aż nie chce się wracać do domu.


Niby dwa różne święta, jedno z zachodu, w którym chodzi głównie o zabawę, szalone przebrania i mroczne historie, drugie nasze, z tradycją od bardzo wielu lat, gdzie chodzimy na cmentarz wspominać swoich bliskich. Tak różne, a w praktyce sprowadzają się do jednego: rozmów, obgadywania strojów, jedzenia i picia. 





poniedziałek, 27 października 2014

Książkowy challenge. :)

Miałam podjąć to wyzwanie daaaawno, bo natknęłam się na post z tej serii u Silavy (z jej bloga pochodzą również tłumaczenia kolejnych punktów) już jakiś czas temu, jednak zawsze było coś ważniejszego, coś bardziej na czasie i aż korciło, żeby o tym napisać, a dodawania notek dzień po dniu, czy co dwa-trzy dni wolałabym uniknąć. I tak mało czasu poświęcam na czytanie Was (zimą to na pewno zmieni się!) więc nie mogę wymagać, żebyście siedzieli u mnie częściej. Automat z dodawaniem postów ustawić łatwo, dużo trudniej potem ogarnąć komentarze i tego typu sprawy.
Jestem molem książkowym, bez dwóch zdań. Gdybym mogła, to pół wypłaty przeznaczyłabym na książki... Ale, że nie zarabiam, to i problem z upychaniem ich gdzieś potem sam się rozwiązuje, bo kupuję sporadycznie - najczęściej polując na okazję. Oczywiście zapowiedziałam już K., że pierwszą rzeczą jaką kupimy do naszego wspólnego mieszkania będzie... nie, nie łóżko, a gdzie tam! Porządny regał na książki!:D Na szczęście on też czytać lubi, więc przynajmniej nie wystawi mnie kiedyś za drzwi wraz z kartonami wypakowanymi moimi ulubionymi dziełami.
Ale do rzeczy! usprawniłam trochę wyzwanie, żeby nie dodawać po jednym pytaniu do posta a potem nadrabiać, szukać pozostałych żeby doczytać. W całości będzie to zdecydowanie lepiej wyglądało. Postaram się w miarę streścić, bo pewnie ludzie, których tego typu książki nie interesują zasną szybciej niż przy kubusiowych mruczankach w dzieciństwie. ;-)


1. Najlepsza książka, którą czytałaś w zeszłym roku.
Ciężko wybrać jedną. Ostatni rok był chyba najbardziej zaczytany jak do tej pory, poza tym przed wybraniem książki czytam jej recenzje żeby sprawdzić, czy warto się za nią zabrać, więc naprawdę ciężko postawić na jeden, czy choćby kilka tytułów, wszystkie były dobre.

2. Książka, którą czytałaś więcej niż trzy razy.
Niewiele jest takich książek. Niby chciałabym wrócić do niektórych, jednak ciągle jest tak wiele nowych pozycji do przeczytania, że zwyczajnie nie byłoby możliwości żeby się ze wszystkim wyrobić. Jest książka, którą pamiętam jeszcze z podstawówki - Bracia Lwie Serce. Czytałam ją kilkanaście, jak nie kilkadziesiąt razy. I za każdym razem wzruszałam się tak samo. Z pewnością moje dzieci też kiedyś poznają tę książkę.

3. Twoja ulubiona seria.
Nie sposób wymienić jednej. Z pewnością Wiedźmin, od którego zaczęła się moja przygoda z fantastyką. Czarne Kamienie Bishop, Sagi Sandemo, przygody Harrego Hole autorstwa Jo Nesbo, Pieśń Lodu i Ognia Martina, Millenium Larssona... To te najważniejsze.

4. Twoja ulubiona książka z twojej ulubionej serii.
O nieee, tego na pewno nie da się wybrać!

5. książka, która cię uszczęśliwiła.
Neil Daniels - Iron Maiden. Kompletna, nieautoryzowana historia bestii. Zdecydowanie! Nie dość, że o moim ulubionym zespole, to jeszcze ciekawie napisana i pełna zdjęć. Jeden z najlepszych prezentów jaki dostałam!

6. Książka, która sprawiła, że byłaś smutna.
Morze miłości z Sagi o Czarnoksiężniku Margit Sandemo. Skończyłam i uświadomiłam sobie, że moja przygoda z Ludźmi Lodu i rodziną czarnoksiężnika Moriego trwająca przez osiemdziesiąt dwa tomy i kilka miesięcy właśnie dobiegła końca. I nie będzie już nic więcej.

7. Książka, która cię rozśmieszyła.
Cała seria Czarne Kamienie napisana przez A. Bishop jest bardzo zabawna, zwłaszcza Lucivar Yaslana i Daemon Sadi. A zwłaszcza ich wspólne dialogi dosłownie zwalały mnie z nóg. Mistrzem dialogów jest także Sapkowski, czytając Wiedźmina nie raz uśmiech gościł na mojej twarzy.

8. Najbardziej przereklamowana książka.
Zmierzch? Pięćdziesiąt twarzy Greya? Te dwie jako pierwsze przychodzą mi na myśl. Przez Zmierzch mimo szczerych chęci nie dałam rady przebrnąć, Greya przeczytałam, niby lekka historyjka, szybko się czyta, ale język jest okropny, a bohaterka w ogóle bez charakteru.

9. Książka, która wydawała się fajna, lecz taka nie była.
Saga Endera: Mówca umarłych. Po pierwszej, rewelacyjnej części miałam wielką nadzieję na kolejne, jednak druga nawet w małej części nie dorównuje pierwszej.

10. Książka, która przypomina ci o domu.
Seria przygody Tomka Wilmowskiego autorstwa Alfreda Szklarskiego. Czytałam ją wiele lat temu, jakoś najbardziej kojarzy mi się z łóżkiem, ciepłym kocem i mlekiem prosto od krowy w ulubionym kubku. ;-)

11. Książka, której nienawidzisz.
Są w ogóle takie? Jest kilka, których nie lubię, ale jeśli nie lubię, to zwyczajnie nie czytam.

12. Książka, którą kocham i nienawidzę jednocześnie.
Alkaria. Znalazłam przypadkiem na jakiejś stronie z e-bookami, nie było tam nawet jej autora. Strasznie mi się spodobała z powodu historii jaką opowiada, ale masakrycznie skonstruowane opisy przyrody zniechęcają mnie do przeczytania jej kolejny raz. W końcu przebrnąć przez kilkustronicowe opisy łąk czy lasów, bez których książka z pewnością nie miałaby prawie ośmiuset stron to nie lada wyzwanie... Nawet Orzeszkowa wysiada!

13. Twój ulubiony pisarz.
Znów ciężko wymienić jednego. Na pewno Andrzej Sapkowski. Maxime Chattam, Jo Nesbo, Stephen King, George Martin, Stieg Larsson, Anne Bishop. Chyba wystarczy. ;-)

14. Ekranizacja książki, która została źle nakręcona/wyreżyserowana.
Wiedźmin, bez dwóch zdań! Żebrowski był ok, ale strasznie poobcinali wszystko. Wątku jednej z najważniejszych postaci, Ciri, praktycznie nie ma. A smok... Dobra, ja wiem, że to nie Hollywood czy jakaś inna potężna wytwórnia zatrudniająca najlepszych fachowców od grafiki i efektów specjalnych, jednak ten filmowy smok z Wiedźmina ani trochę nie zasługuje na swoje imię - Villentretenmerth.

15. Ulubiony męski charakter.

Geralt z Rivii, Harry Hole, Lucivar Yaslana, Daemon Sadi, Tengel Dobry, Heike z Ludzi Lodu, Mikael Blomkvist... Fajnych mężczyzn w książkach jest zdecydowanie więcej niż kobiet.

16. Twój ulubiony damski charakter.
Surreal SaDiablo z serii Czarne Kamienie. Kobieta z charakterem jakich mało spotkałam do tej pory. Była prostytutka, która staje się płatną zabójczynią, jedna z najsilniejszych które żyją, z szarym kamieniem. Niejednemu facetowi dała popalić. ;-) 

Tak samo Lisbeth Salander, fenomenalna hakerka, a to co zrobiła z kuratorem... Mega.
I Sol z Ludzi Lodu. Wiele było ognistych kobiet w książkach Margit Sandemo, ale sprytnej czarownicy Sol nie dorówna żadna!

17. Twój ulubiony cytat z ulubionej książki.
Nie pomyl nieba z gwiazdami odbitymi nocą na powierzchni stawu z Wiedźmina. 

I Va'esse deireadh aep eigean(coś się kończy, coś się zaczyna) również z serii o Geralcie z Rivii. :)

18. Książka, która cię rozczarowała.
Lśnienie Kinga. Znajomi ostrzegali - nie czytaj wieczorem ani w nocy, wiem, że lubisz, ale to nie jest dobra książka na taką porę, będziesz się bać. No cóż... Nie wiem, gdzie mam szukać tego strachu, bo jakoś gdzieś uciekł i nie chciał się pokazać. Nastawiałam się na świetny horror, a dostałam historię małego chłopca z kilkoma dziwnymi, mało strasznymi zjawiskami.

19. Ulubiona książka, która została nakręcona.
Wiele jest książek, które czytałam i zostały zekranizowane... Najlepsza to chyba seria o Harrym Potterze. I trylogia Millenium.

20. Twój ulubiony romans.
W ogóle nie czytam takich książek. Mój anioł zemsty przychodzi mi na myśl, ale to tylko krótkie opowiadanie.

21. Pierwsza powieść, którą zapamiętałaś czytając.
Sama nie wiem, czytam odkąd pamiętam, bajki, baśnie, legendy... Od zerówki na pewno, może jeszcze wcześniej... Więc ciężko sobie przypomnieć tak odległe rzeczy. Pamiętam oczywiście kilka tytułów, historii, jednak która była pierwsza powiedzieć nie potrafię.

22.książka, która sprawiła, że płakałaś.
Wspominałam już o niej kiedyś: Ketchum Jack - Dziewczyna z sąsiedztwa. Historia dwóch dziewczyn, które trafiły pod opiekę swojej krewnej, matki, która miała wyłącznie synów. Po różnych strasznych historiach z maltretowaniem starszej z nich, psychicznie chora opiekunka wypala jej rozgrzanym przedmiotem 'jedyne miejsce na ciele w którym kobieta tak naprawdę pragnie mężczyzny' na skutek czego dziewczyna umiera. Przeczytałabym jeszcze raz, ale nie jestem w stanie i pewnie nigdy nie będę. Zwłaszcza od momentu w którym dowiedziałam się, że to historia oparta na faktach.

23.Książka, którą chcesz od dłuższego czasu, ale jeszcze jej nie ma.
Kolejna część Pieśni Lodu i Ognia. Czekam, czekam, czekam... I chyba się nie doczekam. :<

24.Książka, którą powinno przeczytać jak najwięcej osób.
Banalne, ale na pewno będzie to Mały Książę. Fakt, książka jest trudna, ale naprawdę piękna. I Carrie Kinga. Niby trochę nierzeczywiste, ale można się dowiedzieć czym grozi wyśmiewanie się ze słabszych.

25.Bohater, z którym masz najwięcej wspólnego.
Szczerze mówiąc nie identyfikuję się w ten sposób z bohaterami. Raczej wybieram spośród nich jakieś wzorce przyjaciół, partnerów... Co nie oznacza, że w realnym życiu dążę do ich poszukiwania. To tylko wyimaginowane ideały.

26.Książka, która zmieniła twoją opnię o czymś.

Prawdopodobnie to najtrudniejsze pytanie z całego wyzwania. Czytam głównie fantastykę, a tam wiadomo... walka dobra ze złem, wędrówki, smoki, elfy, ogólnie magia... Są różne rzeczy, które zwracają moją uwagę...ale żeby były to jakieś poważne zmiany, to raczej nie.

27.Najbardziej zaskakujące zakończenie.

Nie wiem, czy będzie ono najbardziej zaskakujące, ale jako pierwsze przyszło mi na myśl. A jest to zakończenie książki Las cieni (autor Thiliez Franck). Książka mnie trochę nudziła, fakt, ale takiego końca nie spodziewałabym się za nic na świecie. Nie będę pisać czego dotyczył, bo może ktoś by chętnie sobie przeczytał, a znając koniec nie jest to już tak przyjemne. Polecam!;)

28.Twój ulubiony tytuł książki.
Nie oceniam książek po tytułach, tak samo, jak okładkach.

29.Książka, której wszyscy nienawidzą, ale ty ją lubisz.
Nic nie przychodzi mi do głowy i wątpię, że udałoby się znaleźć taką książkę nawet po dłuższych poszukiwaniach.

30. Twoja ulubiona książka.
To się często zmienia. Zbyt dużo czytam żeby podać jedną czy nawet kilka książek.





Jakby ktoś też chciał odpowiedzieć na te punkty, to chętnie poczytam Wasze odpowiedzi, dajcie znać w komentarzu. :-)

piątek, 24 października 2014

Szaro-bure pożegnania.

Nie cierpię żegnać się z osobami, na których mi zależy, a szczególnie z tą jedną, najbardziej wyjątkową osobą. Zwłaszcza, jeśli za oknem brzydka jesień w pełni, uszy odmarzają, a niebo przysłaniają ciemne, deszczowe chmury.
Niestety dziś jest jeden z tych okropnych dni pożegnań. Wspólne prawie dwa tygodnie kolejny raz pokazały mi, że naprawdę warto liczyć dni, bo te razem spędzone w całości wynagradzają chwile spędzone na czekaniu.
Pierwszy tydzień piękny pod każdym względem, mimo ogromnego strachu i ciągłego myślenia jak to wszystko będzie wyglądało. Potem chwila załamania, ale na szczęście wszystko skończyło się dobrze i udało się spędzić razem prawie pięć dni więcej. Nie wytrzymała jedynie pogoda i od środy skutecznie uziemiła nas w domu, ale przecież wspólna zabawa z kiciem czy oglądanie bajek i filmów też jest super!
Co teraz? Pięć tygodni. Do Barbórki i kolejnego spotkania, jednego z najważniejszych, bo może zaważyć na naszym dalszym życiu. Mam nadzieję, że wszystko pójdzie po naszej myśli, uda się dostać pracę w jego mieście i w końcu być blisko, przestać odliczać te dni i tygodnie. No i wreszcie mieć jakieś zajęcie, cel, dla którego chce się rano wcześnie wstać.
Tyle marzeń, planów... Warto w nie wierzyć. Każda kolejna wspólna chwila utwierdza mnie w przekonaniu, że marzenia się spełniają. Po prostu nad niektórymi trzeba trochę więcej popracować, lub być bardziej cierpliwym.

Chciałabym Wam bardzo podziękować za wszystkie miłe słowa pod poprzednim wpisem! Wiele dla mnie znaczą, mimo, że mogłoby się wydawać, że to tylko wirtualnie klikane literki.
Chcę też uspokoić niektórych - nie, to nie jest tak, że widujemy się tylko raz do roku. Te spotkania są zdecydowanie częstsze, po prostu zawsze to ja jeździłam do niego (lepszy dojazd i mniej problemów z urlopem=więcej wspólnych dni) a on był u mnie tylko raz, właśnie rok temu, dlatego tak bardzo czekałam na to jedno, szczególne spotkanie.

PS. Moje komentarze u niektórych mogą się pojawić dopiero za kilka dni, bo chciałabym nadrobić wszystkie zaległości we wpisach, zwłaszcza u osób, które odwiedzam od dłuższego czasu.
Trzymajcie się ciepło!

niedziela, 12 października 2014

Doczekałam się!

Warto czekać? Pewnie, że warto! 
Już jutro o tej porze będę czekać na przystanku na PKS, którym przyjedzie. Niesamowita chwila, ten pierwszy moment kolejnego spotkania!
Zeszłoroczny urlop K. zleciał zbyt szybko. Niestety zawsze tak jest, że wspólne dni mijają z prędkością światła, a czekanie na kolejne spotkanie ciągnie się w nieskończoność. 
Ledwo otworzymy oczy, to już trzeba kolację szykować... Nie, nie przesypiamy całych dni, po prostu takie głupie mam wrażenie, że te kilkanaście godzin mija jak chwila. Od tamtego urlopu minął ponad rok, czternaście miesięcy dokładnie. Dla mnie to czternaście miesięcy planowania, wybierania miejsc, w które warto iść, układanie w myślach tras spacerów...
Jednak to zupełnie inne uczucie, kiedy jadę do niego, niż kiedy on przyjeżdża. Fakt, lubię te wyjazdy, jego miasto, które kiedyś pewnie będzie również moim miastem, uliczki po których chodzimy, nawet kiedy ma ochotę iść już do domu, a ja wymyślam sobie powrót piechotą i przez to czeka nas kolejne pół godziny chodzenia. Miejsca, w które mnie zabiera, no i przede wszystkim jego rodzinę, która sprawia, że wyjazdy są zawsze bardzo miłe. A kiedy w końcu będzie tutaj... 
Wreszcie można pokazać miejsca, które lubię, a których nie udało się nam zobaczyć w zeszłym roku przez wielkie upały w ciągu dnia i plagę komarów wieczorami, gdy wreszcie robiło się chłodniej. Spacery po lesie, na bobrowisko... W miejsce, gdzie byłam kiedy po raz pierwszy rozmawialiśmy przez telefon i tak urzekł mnie jego głos... Kolorowe liście na drzewach, które w lesie wyglądają fenomenalnie, grzyby, wspólne gotowanie... 
Razem nawet te najprostsze czynności nabierają innego, lepszego znaczenia.
Te chwile są najpiękniejsze. Magia wspomnień, setki zdjęć, które kiedyś wywołamy i umieścimy w naszym wspólnym albumie, a być może niektóre z nich będą zdobiły pokój w ładnych ramkach. Spotkania, o których kiedyś będzie można opowiadać dzieciom...

Dobra, głupoty gadam, nigdy nie byłam dobra w pisaniu takich sentymentalnych notek, ale chcę tutaj zostawiać choć małe ślady swoich uczuć, spraw, które są dla mnie naprawdę ważne, a nie tylko jakieś suche notki o rzeczach, które dotyczą mnie w bardzo małym stopniu. 

Poza tym pewnie pożegnam się w Wami na tydzień lub dwa. Mamy zbyt mało czasu żeby się sobą nacieszyć, bo od końca urlopu do Barbórki zostanie półtora miesiąca, które trzeba będzie znów przeżyć samotnie, więc teraz szkoda mi nawet kilku chwil na Internet. Wybaczcie, jeśli nie będzie mnie tu zbyt wiele.

środa, 8 października 2014

Dziewczyna Górnika.

O pracy górnika wiecie pewnie tyle, co ja dwa lata temu - że zjeżdża pod ziemię, wydobywa węgiel i nie wiadomo, czy wyjedzie.
W regionach, gdzie są jeszcze czynne kopalnie pewnie więcej się mówi na ten temat, ale, że ja ze świętokrzyskiego, to poza zerówką i klasami 1-3 nikt jakoś szczególnie na ten temat nie wspominał, a i wtedy tylko w grudniu, na Barbórkę, kiedy wycinaliśmy z papieru górnicze czapki.
Tak było do chwili, w której poznałam mojego Górnika. Zaczęły się opowiadania o pracy pod ziemią, o maszynach używanych na kopalni, wydobyciu węgla. I niestety również o wypadkach.
Nawet nie pytajcie mnie ile czasu zajęło mi przyswojenie tych wszystkich dziwnych nazw, takich jak alpiny, rolki, pantografy... Oprócz opowiadań i pokazywania mi zdjęć w albumach starałam się na własną rękę pogłębić tę wiedzę (teraz K. przeczyta i się wyda o.O). A prawdziwą bombą była wycieczka...pod ziemię! Do zabytkowej kopalni węgla Guido w Zabrzu. Ale nie o wycieczkach dziś, na pewno powstanie z niej osobna notka.
Dziś trochę o strachu, trochę o nadziei. O przyzwyczajeniu, dumie. A przede wszystkim o miłości.
Pamiętam nasze początki - K. nie pracował jeszcze ciągle pod ziemią, musiał zjeżdżać na dół po próbki tylko jeden dzień w tygodniu. Bardzo dobrze pamiętam jak w każdy czwartek na matematyce siedziałam niecierpliwie z telefonem w dłoni czekając na SMS-a dzięki któremu dowiem się, że wszystko w porządku, że praca znów się udała i bezpiecznie wyjechał na powierzchnię.
A potem było tylko coraz gorzej... Teoretycznie lepiej, przynajmniej dla niego. Praca coraz częściej pod ziemią, do tego w prawie każdy weekend. Więcej doświadczenia, kolejne nowe umiejętności. A dla mnie gigantyczna dawka strachu. Skończyły się wiadomości przed południem, musiałam czekać do 14, do wyjazdu. Pierwsze miesiące były najgorsze, już przed 13:00 stukałam w klawisze żeby napisać krótkiego SMS-a, co słychać, czy jak w pracy. Nieważne o czym, byle dostać ten jeden SMS, wiedzieć, że wszystko jest w porządku. Siedziałam tak z napisaną wiadomością ponad godzinę, żeby miał czas umyć się, przebrać, wyjść na autobus. nie zawsze byłam w stanie wytrzymać, myśli były różne.
Teraz, po prawie dwóch latach jest już trochę lepiej. Nie siedzę nerwowo z ręką na telefonie, nie włączam dźwięku na najgłośniejszy sygnał kiedy mam coś zrobić albo telefon leży w większej odległości i mogła bym go nie usłyszeć. Piszę dopiero jak skończę to, co mam zrobić, albo jak wiem, że K. miał już tyle czasu żeby wrócić do domu, zjeść w spokoju, chwilę odpocząć. Chyba się przyzwyczaiłam. Ale tylko trochę.
W pełni nie przyzwyczaję się pewnie nigdy. Nigdy nie polubię nocek, które spędza pod ziemią a nie w swoim łóżku, potem wraca nad ranem, chodzi sam po mieście. Tak, jak zawsze będę nerwowo patrzeć na zegarek kiedy pora powrotu do domu minie. Zawsze będę czuć się potwornie kiedy padnie mu bateria w komórce i automatyczny głos będzie mi w kółko powtarzał, że abonent jest czasowo niedostępny.
Boję się, strasznie. Nie czytam wiadomości o wypadkach, nie oglądam materiałów w telewizji. Kiedy w radiu usłyszę jakiś fragment czekam tylko żeby podali nazwę kopalni, chcę się upewnić, że to nie ta, w której pracuje mój K. i wyłączam. Tak łatwiej.
Ale mimo wszystko jestem strasznie dumna z tego mojego Górnika. Z odpowiedzialności, nie tylko za swoje życie, ale i za życie innych pod ziemią. Z pracy, z którą od bardzo wielu lat wiąże się tradycja. Z munduru, w którym go uwielbiam i nie wyobrażam sobie, żeby mógł go nie założyć kiedyś na naszym ślubie. Podziwiam też kult świętej Barbary, bo drugiej tak ważnej patronki w innych zawodach ze świecą szukać. To wszystko jest wyjątkowe. Mimo strachu.
Tak jak dziś, kiedy wszędzie pokazują materiały o poniedziałkowym wypadku w kopalni, o zasypanym górniku. Oczywiście nie mam nic przeciwko wyświetlaniu ich, zwłaszcza, że okoliczności nie są do końca jasne i wszystko powinno być dokładnie sprawdzone. Ale z każdym kolejnym zdaniem reportażu odżywa strach. Tez z samego początku, kiedy zjazd na dół raz w tygodniu na kilka godzin sprawiał, że miałam ochotę urywać się ze szkoły i czekać na wiadomość. Albo ten, kiedy kilka miesięcy później było to już sześć albo nawet siedem zjazdów w tygodniu, na sześć czy osiem godzin.
Wiem, że jest wiele równie niebezpiecznych zawodów. Wiem, że wypadek może się zdarzyć nawet na ulicy, idąc chodnikiem albo przechodząc na pasach. Mimo wszystko na dole niebezpieczeństwo jest większe. I strach też.
Zwłaszcza, że sporo kilometrów nas dzieli. I gdyby coś...mogłabym nie zdążyć. Ale nie chcę o tym nawet myśleć. To nie może mieć nigdy miejsca!

sobota, 4 października 2014

VBA #1; LBA #1

"Nie wiem od czego zacząć, ale muszę
przestać ślęczeć nad pustym arkuszem
o małą relację się pokuszę (...)"


A relacja będzie z mojej pierwszej na blogspocie nominacji do VBA, którą otrzymałam od Olki oraz LBA od Dziewczyna-ktora-chce-zbyt-wiele.


Jesień nie rozpieszcza, ze złotej w tym roku chyba nic już nie będzie, plucha za oknem, a słońce jeśli pojawia się, to tylko na dzień czy dwa.
Wszyscy dookoła smarkają i kichają, dopadło niestety i mnie. Słońce, krótkie spodenki w domu, pośpiech przy naprawie maszyny do kopania ziemniaków, który sprawił, że nie zdążyłam założyć długich spodni i zabrać bluzy oraz wykopki do prawie osiemnastej wystarczyły, żeby i mnie rozbolało gardło a zapas chusteczek higienicznych w domu bardzo szybko skurczył się.
Tabletki wszelkiego rodzaju to mój wróg. Dopóki to możliwe stram się kurować stosując domowe sposoby i mam wielka nadzieję, że tym razem również uda się pokonać przeziębienie m.in. czosnkiem, ciepłym mlekiem, miodem i pigwami.
Korzystając z chwili oddechu pomiędzy zwożeniem do domu kolejnych przyczep ziemniaków, buraków czy dyni można posiedzieć pod kocem z gorącą herbatą w kubku Iron Maiden od mojego K. i pomyśleć nad postem. :)


Zasad obu zabaw chyba nie trzeba nikomu przedstawiać, tak więc do rzeczy.
Na początek VBA, czyli fakty o mnie:
1. Uwielbiam gotować i piec. Jakby jeszcze było z czego i dla kogo, to chętnie spędzałabym w kuchni dużo więcej czasu. Nie ma z czego... może i jest, ale czasem chciałoby się zrobić coś takiego, do czego trzeba zrobić większe zakupy, a nie ma gdzie, bo to wieś, mały sklepik, gdzie są tylko najpotrzebniejsze artykuły, a jechać dalej specjalnie po śmietankę czy jakieś inne artykuły do ciasta nikt nie będzie chciał. Zwłaszcza, że...nie ma dla kogo? Jest, oczywiście! Wszyscy w domu jeść lubią, a słodkie znika z prędkością światła. I właśnie ta prędkość przeraża mnie. No bo jak to jest, że polewa na sernik jeszcze w proszku, a już pól blachy ciasta wyjedzone łyżeczką, bo gorącego nawet ukroić się nie da? Mam nadzieję, że przy moim K. w Naszym gniazdku uda się rozwinąć te zainteresowania. Zwłaszcza, że on kucharz z wykształcenia. :-)

2. Chciałabym fotografować coraz lepiej. Na razie to tylko pstryki zwykłą cyfrówką, ale mam wielką nadzieję, że uda się odłożyć na lepszy sprzęt i dobry kurs, oraz rozpocząć naukę w tych dziedzinach fotografii, które teraz są dla mnie z różnych względów niedostępne: street photo, fotografia sportowa, fotografia nocna, portrety. I fotografowanie jedzenia! Ale zwłaszcza do tego ostatniego czeka mnie wiele pracy nad światłem, kompozycją... W końcu nie można pozwolić, żeby coś pysznego wygladało na zdjęciu niesmacznie, albo jak zakalec. ;-)

3. Zakochałam się śwince morskiej. :-) I mamy już plany na przygarnięcie takiego słodkiego futrzaczka. Mam tylko nadzieję, że nie będę musiała wybierać tego naszego Pana Świnki... Przecież jak zobaczę te wszystkie małe puchate kuleczki, to będę chciała przygarnąć wszystkie, za nic się nie zdecyduję który ma być nasz!

4. Zabawa słowami - kolejna rzecz, którą bardzo lubię. Stąd i blog. ;-) Ale zdecydowana większość tekstów (opowiadań, fragmentów książek, notek również) nigdy światła dziennego nie zobaczy. Zamknięte głęboko w szufladzie, albo przepisane na laptop, zapisane w folderze na hasło. Trochę dlatego, że uważam je za niezbyt dobre, a poza tym teraz książki pisze każdy... Założyć bloga to kilka sekund, wydać książkę - masz pieniądze, albo znane nazwisko i nieważne jaką głupotę napiszesz, to i tak wydadzą. Wolę stukać w te klawisze dla siebie. A jak uznam, że coś jest warte pokazania, to na pewno tutaj coś się pojawi. :-)

5. Nałogowo zmieniam tapety - czy to laptop, czy telefon, tapetę zmieniam co kilka dni. Często wracam do tych samych, jednak po kilku dniach już automatycznie wchodzę w folder i ustawiam coś innego.

6.Kiedyś bardzo chciałam mieć tatuaż - różę, taką, jaką miała Ciri w serii o Wiedźminie Sapkowskiego. Kilka lat chodził za mną ten motyw i miejsce, jednak ostatecznie zrezygnowałam. Z pewnością kiedyś jakiś tatuaż pojawi się na moim ciele, jednak na razie wystarczy mi wytatuowany chłopak. :-)

7. Kilka lat temu wygrałam konkurs na opowiadnie o ochronie przyrody, był to jak do tej pory mój jedyny sukces literacki. A nagrodą... Plecak, a w nim książki i klocki lego. ;-)


I LBA: 

1.Dlaczego prowadzisz bloga?
Lubię pisać. Pierwszego fotobloga założyłam cztery lata temu, od tej pory miałam blogi i fotoblogi w różnych serwisach - o mnie, takie jak ten, typowo literackie z recenzjami oraz urywkami moich opowiadań. Niestety działały zazwyczaj krótko. Dwa lata temu założyłam photobloga, który istnieje do tej pory, niestety tam komentowanie ogranicza się przeważnie do fajne zdjęcie, zapraszam do mnie. Pisanie tam nie ma sensu. Jedna czy dwie osoby przeczytają, reszta oleje. A ja nie mam zamiaru się produkować, jeśli ludzie mają to gdzieś i tylko wkleją skopiowany wcześniej komentarz żebym tylko do nich weszła i zrewanżowała się. Postanowiłam ostatni raz spróbować z blogiem, mam nadzieję, że tutaj zostanę na dłużej. Muszę się z kimś dzielić tym, co mi siedzi w głowie, nie potrafię inaczej, nawet, jeśli niezbyt mi to wychodzi.


2.Jaka książka/film wywarł na Tobie największe wrażenie?
Filmów dużo nie oglądam, a nawet jeśli oglądam, to mało pamiętam, bo nie uważam, przysnę, wyjdę gdzieś i wrócę w połowie akcji... O książkach mogłabym mówić w nieskończoność... Ale skoro muszę już zdecydować się na jedną, to Dziewczyna z sąsiedztwa. Historia pełna bólu, przemocy... Choroba psychiczna opiekunki dwóch nastoletnich dziewczyn, matki chłopaków którym potem pozwala na okropne rzeczy... Przeczytałabym jeszcze raz, bo książka jest świetnie napisana. Ale odkąd dowiedziałam się, że to na faktach autentycznych... Nigdy więcej.


3.Co sądzisz o zasadach? Twoja zasada nr 1?
Podobno zasady są po to, żeby je łamać, ale jeśli by tak było, to świat byłby jednym wielkim chaosem (jakby teraz nie był, haha). Jedna, której trzymam się najbardziej, to nie kłamać najważniejszym osobom. W końcu żadnych poważnych relacji między ludźmi nie można budować na kłamstwie. Wiele jestem w stanie wybaczyć, jednak kłamstwa nie.


4.Jak zapatrujesz się na przyjaźń damsko-męską?
jest chłopak, którego z pewnością mogę nazwać przyjacielem. Znamy się od kilku lat, on był w swoich związkach, ja w swoich i nigdy nie było nawet cienia 'czegoś więcej', dlatego nie rozumiem tych wszystkich narzekań w stylu to się zawsze kończy tak samo, nieszczęśliwą miłością. Mogę mu powiedzieć o wszystkim, z żadną przyjaciółką nigdy tak nie rozmawiałam jak z nim. I jako jedyny (poza moim K.) zawsze powie szczerze, co myśli, nawet, jeśli wie, że to zaboli. I za to cenię tę relację. I żadna babska przyjaźń temu nie dorówna.

5.Czego najbardziej żałujesz?
Jest taka jedna sprawa, która mogłaby zmienić moje życie. Długo żałowałam, że wybrałam tak, a nie inaczej. Z drugiej strony gdyby kilka lat temu to się zmieniło być może nie poznałabym dwóch najważniejszych dla mnie osób. Więc chyba nie można powiedzieć na 100%, że żałuję.

6.Krytyka - mobilizuje Cię do działania czy podcina skrzydła?
Jest krytyka i krytyka. Jeśli chodzi o tę konstruktywną, to jak najbardziej mobilizuje, zwłaszcza jeśli chodzi o coś, w czym chciałabym być coraz lepsza - pisanie, robienie zdjęć. Takie rady zawsze chętnie przyjmę i postaram się spróbować zastosować je w praktyce. Natomiast jeśli ktoś myśli, że wulgaryzmami i wyzwiskami sprawi, że przejmę się jego zdaniem, albo napisze tylko okropne czy nie podoba mi się bez jakiegokolwiek uzasadnienia, to jest w błędzie. Taką pseudo krytykę mam - mówiąc wprost - gdzieś.

7.Czy boisz się samotności?
Moim zdaniem każdy w jakimś stopniu się boi, choć różni ludzie w różny sposób rozumieją samotność. Jedni boją się, że nie będą mieli znajomych, drudzy, że skończą się imprezy i znajomości, jeszcze inni, że rodzina się odwróci. A ja? Ja się boję stracić dwóch najważniejszych mężczyzn - K. i przyjaciela. Bez nich czułabym się samotnie.

8.Co sądzisz o związkach z rozsądku?
Nie popieram. Może i jest jakiś procent ludzi, którzy będą potrafili się dogadać w takiej relacji, może nawet zakochać, ale chyba nie warto sobie fundować takich przeżyć. Zwłaszcza, jeśli pojawią się dzieci, wtedy dużo trudniej jest rozstać się.

9.Najszczęśliwszy dzień?
Pierwszy weekend u mojego K. Do tej pory pamiętam jak bardzo byłam zestresowana pierwszą samotną tak daleką podróżą, pierwszymi trzema dniami z mężczyzną, którego realnie znałam tak mało mimo, że rozumieliśmy się bardzo dobrze, a najbardziej - spotkaniem z przyszłymi Teściami. Na szczęście wszystko wyszło bardzo dobrze i okazało się, że nie było najmniejszego powodu do stresu. A to spotkanie zapamiętam do końca  życia. :)

10.Jakie masz zdanie na temat świadomego dawstwa narządów?
Jestem jak najbardziej za! Jeśli można pomagać, to trzeba pomagać. W końcu sami kiedyś możemy potrzebować pomocy. Jestem dawcą krwi oraz zarejestrowałam się w banku potencjalnych niespokrewnionych dawców szpiku.

11.Osoba, którą podziwiasz?
Jest taka kobieta, która w jakimś stopniu mi imponuje, jednak nie chcę tutaj jeszcze o tym pisać. Kiedyś na pewno pojawi się notka, ale w tym wpisie jest zbyt mało miejsca żeby opisać wszystko tak, jak bym chciała. Wybaczcie!


Dziękuję Wam obu za nominację, bardzo mi miło!
Ja nie nominuję nikogo - zbyt krótko tutaj jestem, żeby do obu zabaw wytypować tyle osób, zwłaszcza, że wszystkie, które chciałabym nominować w ostatnim czasie brały udział w LBA czy VBA. Jeśli jednak ktoś chciałby się pobawić - chętnie przeczytam odpowiedzi na powyższe pytania albo zedytuję notkę i dodam swoje - wystarczy jeden komentarz pod tym wpisem.
Mam nadzieję, że Was nie zanudzę i dotrwacie do końca. ;-)