Dar życia.

Straciłam już prawie nadzieję na białą, mroźną zimę i oswajałam się powoli z myślą, że prędzej wyciągnę z szafki trampki niż założę w końcu moje piękne, nowe zimowe buciki, a tu nagle zima sobie przypomniała, że należałoby zesłać trochę śniegu na świętokrzyskie i proszę!
Zaczęło się wczoraj, choć do wieczora śniegu było niewiele, tylko leciutko dachy pokrywał, reszta od razu topiła się. Jednak kiedy dziś wyjrzałam przez okno okazało się, że świat dokładnie okrywa bielutka, śniegowa kołderka. Próbowałam przeczekać, aż skończy padać żeby wyjść, ale nie mogłam wytrzymać i ochraniając aparat szalikiem i rękawami kurtki ruszyłam na zdjęcia. Długo to wprawdzie nie potrwało, bo zaraz schowałam moją kochaną Z3 pod kurtkę i wróciłam do domu. Wyczekiwany śnieg i ładne zimowe ujęcia swoją drogą, ale nie chcę zamoczyć aparatu, bo chyba bym umarła. Mimo, że staruszek ma swoje lata to wciąż dzielnie się trzyma, a kilka kropel z topniejącego śniegu mogłoby ten piękny, owocny w zdjęcia żywot zakończyć.
Wróciłam więc do domu, zrobiłam sobie owocowej herbaty w moim ulubionym kubku ze smokiem (dziękuję raz jeszcze Skarbie!) i przeglądałam zdjęcia wspominając początek miesiąca, a właściwie jeden szczególny dzień z tych naszych styczniowych wspólnych prawie dwóch tygodni.
Pierwszy raz byliśmy razem z K. oddać krew!
Zebraliśmy się z łóżka zbyt późno, dodatkowo moje samopoczucie tego dni zepsuł telefon z Urzędu Pracy, a raczej brak tego telefonu choć dzień był ustalony. Siedziałam z moją nokią w łapie, ale w końcu olaliśmy to, bo zamknęli by nam stację a to już ostatni dzień w którym mogliśmy iść razem.
Nie obyło się bez problemów i potem. Martwiłam się, że przez tę babę z urzędu będę mieć zbyt wysokie ciśnienie i mnie  nie przyjmą, bo serce waliło jak oszalałe z tych nerwów... Mało kto potrafi wkurzyć tak, jak urzędnicy!
Okazało się, że jakiś problem z moimi danymi był, bo rejestrowałam się w oddziale kieleckim, a pani szukała w Katowicach i wychodziła jakaś zupełnie inna osoba... Dziwne, myślałam, że wystarczy pesel sprawdzić... Ale nic, w końcu się udało, pani mnie znalazła, wysłała do lekarki, kilka pytań, ciśnienie i na fotel.
Niestety zanim wszystko z tą moją rejestracją się wyjaśniło K. już prawie skończył, ale i tak się liczy, że razem. :)
Wiem, że to na pewno nie ostatni raz kiedy poszliśmy tam wspólnie. Mam nadzieję, że jak zamieszkamy razem, to będziemy chodzić już regularnie. Fajne uczucie, można komuś pomóc.
Niektórzy mówią, że to niepotrzebne, że pójdą oddać tylko jeśli komuś z rodziny będzie potrzebna krew albo idą tylko jak potrzebują zwolnienie na dany dzień. Moim zdaniem to dość głupie podejście. Rozumiem, że ktoś nie może oddać, boi się, czy istnieją jakieś przeciwwskazania, ale przecież takie osoby to tylko niewielki procent, a krew jest potrzebna każdego dnia.
Operacje, wypadki... Nigdy nie wiadomo, kiedy my sami będziemy potrzebować tych życiodajnych mililitrów. I wtedy może okazać się, że krwi nie ma, bo ktoś miał właśnie takie podejście, że się nie chce, nie ma po co...
Tak samo z zarejestrowaniem się jako potencjalny niespokrewniony dawca szpiku. Wiem, że tutaj decyzja jest poważniejsza, więcej badań, ewentualny wyjazd. Ale również warto to przemyśleć, spotkać się z kimś, kto opowie, doradzi. Zwłaszcza teraz, gdy coraz więcej ludzi choruje, małe dzieci... Chciałabym pomóc i w ten sposób, ale z drugiej strony mam nadzieję, że nigdy nie będę miała okazji, bo nie życzę mojemu bliźniakowi genetycznemu żadnej choroby.