Białe...

Nie, nie będzie o myszkach, ani tym bardziej o narkotykach popularnie określanych tym mianem. O czym więc? O...niciach! ;-)
No, może nie tak dokładnie o nich, bo czym sobie zasłużyła ta mała, biała szpulka na to, żeby całą notkę naskrobać? Ale od nici właśnie zaczyna się.
Już dawno, bo na początku listopada, podczas czekania na godzinę wyznaczoną w Urzędzie Pracy zrobiłam mały maraton po sklepach. Wpadło kilka potrzebnych rzeczy, mały prezencik mikołajkowy dla K., ale to, czego najbardziej szukałam to bawełniane nici. Miały być białe i to mój jedyny warunek.
Rundę zaczęłam od Biedronki, bo jest ostatnim sklepem w rzędzie, potem miałam się cofać w kierunku Urzędu i postoju busów. Nie nastawiałam się, że w tym akurat sklepie znajdę coś takiego jak nici, ale jednak zawsze warto sprawdzić, czy są jakieś nowe książki w atrakcyjnych cenach. ;-)
Następnie dwa budynki to delikatesy, skąd wyszłam z pustymi rękoma, bo niby działy takie mają, ale o niciach nikt nie słyszał. Dwie hurtownie, w jednej owszem, nici mieli, wszystkie kolory tęczy, ale białych niestety nie. Moje poszukiwania nie zakończyły się również w starym chińskim markecie, ani w sklepie z serii 'wszystko po 4zł', gdzie białe nici owszem, były, ale ta szpulka jakaś taka mała się wydawała, w dodatku w komplecie z innymi kolorami, a tych na razie nie potrzebowałam. Zrezygnowałam więc, bo jeszcze trzy sklepy przede mną, znajdę na pewno - myślę i wychodząc dziękuję za pomoc. Wybredny klient ze mnie, wiem. ;-)
Pani z pierwszego poinformowała mnie, że owszem, muliny to ona ma, bo na bransoletki dużo osób kupuje, ale nici to zupełnie nie jej bajka, wysyła mnie to sklepu z firankami, zapewnia, że tam będą mieć. I tak miałam tam zajrzeć, bo po drodze, podchodzę więc do drzwi, a tam karteczka, zamknięte, przepraszamy.
Cóż, pozostaje odwiedzić kolejny chiński market. Zadziwia mnie fenomen tego sklepu, Takie małe miasteczko powiatowe, a tych chińczyków niedługo będzie więcej niż spożywczych, właśnie otworzyli trzeci sklep.
Wchodzę, zostawiam zakupy i biorę koszyk. Mijam kolejne półki, patrzę uważnie... Tyle ubrań, materiałów wszelkiego rodzaju, zestaw igieł wypatrzyłam, więc muszą tu gdzieś być i nici! Godzinę prawie tam spędziłam, nie znalazłam. Jako, że ten sklep to moja ostatnia szansa postanowiłam spytać jakiegoś pracownika. Pech chciał, że to godziny, w których kręci się tam najwięcej osób, więc nikt towaru nie układał, nie plątał się między półkami. Podeszłam do kasy, a tam chińczyk prawdziwy, z krwi, kości i skośnych oczu. Uśmiecha się od ucha do ucha, postanawiam więc spróbować szczęścia. Na pytanie, czy mógłby mi pomóc błyskawicznie wychodzi zza lady, uśmiecha się dalej, wiec pytam o te nieszczęsne białe nici.
Patrzy na mnie dziwnie, jakbym go spytała co najmniej o to, czy się ze mną umówi. Oczy takie duże zrobił i widać, że myśli intensywnie. Zniknął między półkami sprawdzając, czy idę za nim, poszłam więc. Zaprowadził mnie do działu z torbami, pokazuje białe, mówię, że nie o to mi chodziło. Idziemy dalej, mijamy spodnie, koszulki i bluzy, buty, koce i ręczniki. Wszystko w białych kolorach, ale nim się zatrzyma i zapyta kiwam głową, że to też nie o to chodzi. W końcu przystaje, widzę, że cały czerwony się robi, nerwowo zerka w stronę regału po prawej, a tam bielizna. Na szczęście nie miałam okazji powiedzieć czegokolwiek, bo w końcu pojawiła się inna sprzedawczyni, na szczęście Polka i szybko nici znalazła. I nie zgadniecie...taaak, nie było białych. Wzięłam więc kremowe takie, w dodatku nie grubsze, bawełniane, a cieniutkie z poliestru. No bo jak tu nie wziąć, skoro miły Chińczyk tak się namęczył, żeby dopasować do jakiegoś towaru słowo 'nici'?

Ale...po co w ogóle te nici?
Zaczęłam szydełkować! Pierwsze próby były na niciach czarnych, bo takich w domu mieliśmy najwięcej szpulek, poza tym jakby brudny pies wpadł do pokoju i porwał szpulkę w zęby a potem ułożył się na podłodze przytrzymując ją łapą... I tak zmieniłaby kolor. ;-)
W końcu postanowiłam zrobić coś większego, nie pruć po kilku centymetrach i okazało się, że w domu nici w kolorze białym owszem, są, ale stare i przebarwione od słońca. Niestety nowych kupić się nie udało, bo te kremowe, które dostałam strasznie ślizgały się po szydełku... Cóż, pewnie kiedyś jeszcze je wykorzystam, ale to jak będę 'level wyżej' w tych robótkach. ;-)
Wzięłam w końcu te stare, trzeba kuć żelazo póki gorące, bo jeszcze by mi chęci na tworzenie przeszły i co wtedy? I tak w kilka wieczorów powstało moje pierwsze dzieło, którego zdjęcie dodaję Wam niżej.
Mam nadzieję, że wkrótce będą kolejne, z mniejszą ilością błędów (których na szczęście na zdjęciu aż tak nie widać, choć spostrzegawcze oko jakiejś szydełkomaniaczki pewnie by je dostrzegło).
Co myślicie?:-)

Tak to jest, kiedy pisze się posty w przypływie jakiejś dziwnej weny, potem kilkanaście czeka na dodanie w kopiach roboczych a niektóre z nich stają się niezbyt aktualne.
Od czasu napisania tego posta zrobiłam już kilka mniejszych, większych, bardziej lub mniej udanych rzeczy. Pokażę je pewnie niedługo, na razie niezbyt mam głowę do fotografowania, więc zostawię z tym jednym zdjęciem. Chciałam się oderwać od tematu kopalń, a tu krzyczą, że z Zabrza transmisja. Włączyłam, no bo jak by inaczej? I po chwili wypatrzyłam! Zresztą jak można nie wypatrzyć, skoro serce podpowiada i oczy automatycznie wędrują w to jedno miejsce, nigdzie indziej... Kilka sekund i obraz zniknął, prezenter powiedział swoje, gdy znów wrócili do transmisji jego nie było... A dla tęskniącego serca każda chwila jest cenna.
Wracam do moich nici, bo serce czeka, a mam zaledwie malutką jego część. W końcu trzeba się czymś zająć.
A zaraz mecz!