Uśmiech przez łzy.

Pierwszy wpis w nowym roku...od czego by tu zacząć?
Może krótko o mojej chwilowej nieobecności. Nie, nie zaginęłam nigdzie w najciemniejszych czeluściach Internetu, nie postanowiłam także kolejny raz zrezygnować z prowadzenia bloga. Gdzie więc mnie wcięło? Sylwester się przedłużył. Ale od początku.
Od powrotu z Barbórki na początku grudnia codziennie zbierałam się jakby to powiedzieć, że mam zamiar jechać na Śląsk również na Sylwestra. Okazja nadarzyła się dopiero dwa dni przed planowanym wyjazdem, ale najważniejsze, że w ogóle się udało. Jest, jadę!
Zrezygnowałam z busa z Kazimierzy, w końcu skoro zlikwidowali mi bezpośrednie połączenie do Katowic przez co i tak musiałabym się przesiadać w Krakowie, to dlaczego mam stać na dworcu ponad godzinę i marznąć, skoro mogę jechać z przystanku, który jest dużo bliżej?
Wsiadłam, ludzi pełno. Poświąteczny wtorek, gdzie oni wszyscy jadą? Do Krakowa, wiem, wiem. Tylko po co?
Znalazłam miejsce prawie na samym tyle. I dobrze, bo nie musiałam oglądać tych min ludzi starszych (taa, o pięć lat co najwyżej) albo z większymi bagażami, z których można wyczytać ta to siedzi, a ja muszę stać.
Dojechałam bez większych problemów, choć autobus z pewnością swoje lata miał, skrzypiało, trzeszczało, a przede wszystkim wiało. Szybka przesiadka na dworcu w Krakowie i czekamy na przystanek Katowice! Żeby było zabawniej, to te busy nigdy nie zatrzymują się tam, gdzie napisane jest, że powinny zatrzymać się. Co myślę, że przecież  ostatnio już szłam tą ulicą czy z tego przystanku i nie będę musiała błądzić, to znów gdzieś indziej trzeba się zbierać do wysiadki i kolejny raz pytać o drogę na PKP.
Koleje śląskie również postanowiły mnie nie rozpieszczać. Jako, że w Zabrzu wysiadałam tylko raz, to liczyłam na jeden z tych nowszych pociągów, w którym można by było na tablicy multimedialnej śledzić trasę i kolejne przystanki. Za każdym razem jadąc do K., czy wracając do domu jechaliśmy właśnie takimi pociągami, a tu klops! Podjechał jakiś stary, z przedziałami jeszcze... Trzeba było liczyć na swoją pamięć i na szczęście udało się dojrzeć z daleka tabliczkę z napisem Zabrze.
Zadowolona podreptałam na przystanek autobusu miejskiego, miałam kilkanaście minut do odjazdu i w duchu liczyłam, że K. jednak zdąży wyjechać z porannej zmiany i dołączy do mnie w autobusie. Ostatecznie skończyło się na tym, że wysiadłam pod jego kopalnią.
Kilkunastu facetów popijających piwo pod barem, patrzyli się jakby jakieś ufo zobaczyli. Naprawdę nigdy tam żadna baba nie wysiadała? Po chwili sms Dopiero wyszedłem, już raczej nie zdążę na ten autobus. To nic, przecież czekam na Ciebie kilka metrów dalej - ucieszyłam się. Jest, jest! W końcu mogę się przytulić. Niby tylko trzy tygodnie, ale jednak tęskniłam strasznie i dopiero teraz wiem, że tylko wmawiałam sobie, że nie zdążę zatęsknić, bo przecież wytrzymywaliśmy dużo więcej.
Wspólna droga do domu, obiad i przytulanki przed telewizorem. Tego mi było trzeba, takiej szarej normalności, która dzięki niemu nabiera barw.
Sylwester? Pewnie wykrakałam w poprzednim wpisie, ale do przewidzenia było, że bez spięcia się nie obejdzie. Nie wiem, czy tylko ja jestem tak dziwna, żeby zabraniać pić kilka chwil przed wyjściem na fajerwerki? Żeby to mała ilość była to nie byłoby problemu. Ale kilka kolejek pod rząd tuż przed północą, kiedy mamy wyjść z małymi dziećmi i zeszłoroczne rzucanie w nas petardami sprawiło, że moje nerwy nie wytrzymały. Wprawdzie nie trwało to długo, kilka minut zaledwie, ale zaraz po pierwszej wróciliśmy do domu. Ja po jednym piwie smakowym, a mój mężczyzna z potwornym kacem następnego dnia.
Oprócz tego spacery, zakupy, zdjęcia.
Podziwiam mojego mężczyznę, naprawdę. Mało kto wytrzymał by latanie ze mną po mieście kiedy wieje i sypie, albo stanie nad jeziorem przez kilkanaście minut, bo próbowałam zrobić z ręki ostre nocne zdjęcie. Wiem, daremny trud przy długim czasie, jednak w końcu udało nam się znaleźć ucięte drzewo na którym można było stabilnie oprzeć aparat i kilka nocnych ujęć jego miasta mam. Kolejny spacer, nad inne jezioro, wiatr, który sprawiał, że paluchy drętwiały a uszy przemarzały, ale zdjęcia są! Mój kochany!
Zakupy, najpierw jednego dnia, teoretycznie po kurtkę dla niego, w praktyce skończyły się butami dla mnie. Z nimi też ładne cyrki były, bo noszę 36, a mieli najmniejsze 37. Pomierzyłam, porozpaczałam, że za duże, przeciągnęłam go po jeszcze czterech innych sklepach z butami i jednak wróciliśmy po te pierwsze. Zimowe w końcu, ciepłe skarpetki założę i są akurat, a zakochałam się i innych nie chcę! Rzadko coś mi się podoba, więc trzeba korzystać z okazji. ;-)
Drugiego dnia zakupów kurtki też nie kupiliśmy, za to zakupy skończyły się na kosztowaniu dań kuchni orientalnej. Wybór był spory, ale ostatecznie zdecydowaliśmy się na sajgonki z jakimś mega pysznym sosem na który koniecznie będę musiała znaleźć przepis! A następnym razem koniecznie musimy znaleźć jakieś sushi!
Zleciało szybko te jedenaście dni. Właściwie miało być dziesięć i powrót w czwartek, ale autobus nie przyjechał.
Znaleźliśmy bus z Zabrza do Krakowa, żeby nie wstawać wcześnie rano i nie tracić kilku godzin na dojazd do Katowic. Znaleźliśmy przystanek, czekamy, czekamy... Jacyś ludzie też stoją, więc nie odjechał na pewno. Kwadrans po czasie jedna z kobiet zadzwoniła pod numer z rozkładu i dowiedziała się, że autobus z tej godziny odwołany, rozkład zmieniony przed kilkoma dniami i jeszcze nie zdążyli zaktualizować. Ok, rozumiem, że mogli nie porozwieszać nowych tabliczek, ale żeby na stronie internetowej nie poprawić? Przecież to kilka kliknięć. Następny po prawie czterech godzinach, za późno. Wróciliśmy do K., mamy dodatkowy wieczór dla siebie. Okazało się, że niepotrzebnie rozpłakałam się w środę wieczorem. Zamiast cieszyć się ostatnimi chwilami bliskości z moim mężczyzną rozkleiłam się zupełnie i nic nie było mnie w stanie uspokoić. Nie lubię się z nim rozstawać, a już na pewno nie cierpię tego kiedy nie wiem za ile znów się zobaczymy. Teraz nie dość, że problemy w kopalniach, strajki i pewnie odsunie się planowane na marzec szukanie mieszkania, to jest jeszcze jedna sprawa o której pisać jeszcze nie chcę, a przez którą możemy nie zobaczyć się aż pół roku... Nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić i tej myśli w końcu udało się wycisnąć z moich oczu łzy kiedy żegnaliśmy się na przystanku, mimo, że obiecałam sobie, że po tej środowej histerii nie będzie już ani jednej łzy. Prawie się udało... Autobus do Krakowa prawie pusty, ten do mnie też, zaledwie kilka osób. Wysiadłam, chwilę poczekałam aż po mnie przyjadą, cóż, jestem w domu... Fochy, milczenie, zero jakiegokolwiek zainteresowania. Jak to jest, że teoretycznie najbliższe osoby potrafią tak dokopać? Łzy z którymi walczyłam dziś cały ranek same płynęły, nie mogłam ich powstrzymać. Wieczór będzie podobny, ten jak i kilka następnych. Jak tak dalej pójdzie to cały zapas słodyczy pochłonę od ręki, a jest tego niemało...
Mamy masę wspomnień, zdjęć, i plan awaryjny na mieszkanie, ale na to trzeba czasu. Patrzę w te jego niesamowicie piwne oczy i czarujący uśmiech na jednym ze zdjęć i wiem, że moje życie znów zacznie kręcić się wokół odliczania dni. Tylko do czego mam odliczać, skoro oboje tego nie wiemy?