Światełko w tunelu.

Wygląda na to, że jest lepiej. Podpisane przez rząd i górników porozumienie o którym od soboty bez przerwy czytam daje jakieś tam nadzieje na poprawę, na wspólne życie. Nie wiem jeszcze jak to będzie dokładnie i co podpisanie tego dokumentu oznacza konkretnie dla mojego chłopaka i jego kopalni, ale podobno nic nie zamykają i to najważniejsze. Niech się tylko nie okaże, że to tylko takie obiecanki-cacanki... Oj pani premier miała by wtedy przechlapane. O ile dalej panią premier by była. ;-)
Porozumienie przyniosło pozytywy i dla mnie. Przestałam się aż tak martwić, nie zadaję sobie już pytania jak konkretnie będzie wyglądał ten 2015. Kwestie spotkań powinny rozstrzygnąć się do końca miesiąca, a mieszkanie... Cóż, niezależnie od tego jak będzie, postaram się jesienią już tam być. Nieważne, czy w mieszkaniu z nim, czy w jakimś małym, wynajętym pokoiku... Byle bliżej!
Czekanie i niepewność wyniszcza, sprawia, że do głowy przychodzą najgorsze myśli. Staram się je jakoś odgonić, nie doszukiwać się problemów tam gdzie ich nie ma i mam nadzieję, że mi się to uda. Jutro dwudziesty, nasze 26 miesięcy. Niby niewiele patrząc na to, co jeszcze przed nami, ale z drugiej strony biorąc pod uwagę dzielące kilometry to kawał czasu.
Postanowiłam się więcej nie dołować, mam nadzieję, że coś mi z tego wyjdzie. Smutków nie zajadam czekoladą, tylko zapijam herbatą. Chwaliłam się już, że znalazłam pyszną? Zieloną, z płatkami nagietka, kawałkami pomarańczy, o smaku opuncji, z Loyd. Jest rewelacyjna! Zawsze mam dwa gatunki liściastej, dla urozmaicenia, ale już wiem, że właśnie ta będzie moim pewniakiem i eksperymentować będę teraz tylko z jednym smakiem.
Poza tym wróciłam do ćwiczeń. Chciałam zaraz po nowym roku, ale najpierw wyjazd, potem te najgorsze dni w miesiącu i nie mogłam się zebrać, ale teraz już idzie pełną parą! No, prawie pełną, bo chciałabym do skakanki wrócić, a nie mam gdzie... Błoto, a miejsce, w którym latem skakałam zajęte... Ale coś wykombinuję i moje zmagania opiszę w kolejnym poście. :)
Piszę, piszę... Boję się, że skończy się to kolejnymi notkami które utkną w kopiach roboczych blogspota na wieczne niedodanie... Więc postanowiłam rozejrzeć się znów za konkursami literackimi. Próbować trzeba, w końcu marudzić, że nie wygrywam mogę tylko wtedy jak zacznę regularnie moje zlepki liter na jakieś konkursy posyłać.
Szydełkuję sobie wytrwale, teraz na tapecie lekko miętowy kolor, serce odpuściłam, bo jednak poliester nie współpracuje z filetami o nieregularnych kształtach, gdzie trzeba dodawać oczka... Przerobię nici które mam i zrobię porządniejsze zakupy w Internecie, wtedy dopiero zacznie się prawdziwa zabawa - serwety, bieżniki... Wkręciłam się. :)
Czas naładować baterie do aparatu. Pogoda za oknem do spacerów nie zachęca, ale trzeba w końcu tyłek ruszyć. A jak nie to i w domu mam masę rzeczy do focenia, trzeba się uczyć pracy ze światłem. I fotoszopa, wracam do niego pomału choć ostatnio miałam wielkiego focha na ten program. Teraz widzę promyk nadziei na to, że się polubimy. Mobilny Internet na oglądanie tutoriali na YT nie pozwala, ale mam płytkę z kilkoma fajnymi trikami, resztę spróbuję ogarnąć z opisówek... Zawzięłam się, w końcu to grafika była kiedyś moim marzeniem i dla niej poszłam do technikum informatycznego. ;-)
Wracam też do moich 'ziółek', czyli picia skrzypu i pokrzywy. Nazbierałam trochę latem, naturalnych, trzeba wykorzystać. Po ostatniej kuracji włosy były w zdecydowanie lepszej kondycji, przerwę trzeba było zrobić żeby organizm nie przyzwyczaił się do tych składników odżywczych i teraz od nowa! Zwłaszcza że niedługo chyba fryzjer czeka, przydałoby się końcówki podciąć, ale zawsze trafiam na jakieś szalone fryzjerki dla których końcówki to 10-15cm... Zabiłabym! I dlatego odwlekam wizytę jak mogę... Muszę je jeszcze zmierzyć, tylko poszukam jak, bo jak widzę dziewczyny mają dużo krótsze niż ja, a centymetrów podają więcej... Chyba coś źle robię. ;o
No i to by było chyba na tyle pozytywów, choć w porównaniu do dołka po powrocie obecny humor mogłabym nazwać świetnym. Czasem tylko wieczorem psuje się... Ale i do tego się w końcu przyzwyczaję.