O weselu, samotności... czyli znów "wszystko i nic".

Ostatnio jest bardzo aktywnie.

Od czwartku. Mimo, że po zakończeniu stażu i zmianie umowy jest teraz moim dniem wolnym, to na nudę i brak zajęć narzekać się nie dało.

Zaczęło się zakupami, rodzinka zaopatrzyła się w prezent dla młodych, a ja przy okazji upolowałam coś małego na osiemnastkę siostry... Ta, małego! Nie wiem, co mnie podkusiło żeby tyle wydać na to najmłodsze wredne. Chyba tylko to, że sama też pewnie trochę z tego prezentu skorzystam. A tak, właśnie taka materialistka ze mnie w tym wypadku, bo powinno się skończyć na kolczykach, albo i to za dużo.

Po powrocie miałam nadzieję doczytać książkę - świetny thriller Charlotte Link "Wielbiciel", ale się nie udało, bo tuż po 15 przyszedł do nas brat Panny Młodej, że już powinniśmy się zebrać, żeby zdążyć koronę uwić.

Najpierw tylko czworo, a sterta gałązek świerkowych do oberwania nijak nie chciała się zmniejszyć; za to liczba dziur w rękawiczkach wzrastała w tempie zastraszającym. ;)

Po ponad godzinie dołączyło kilka osób, w tym dwie panienki, które irytowały mnie strasznie.

Przede wszystkim swoim strojem. Odwaliły się jakby szły na wesele, a nie do targania gałązek brudzących wszystko dookoła żywicą, klęczenia na ziemi czy siedzenia na betonie. Co kilka igiełek się na nowe buciki posypało, to zaraz zdejmowanie rękawiczek, otrzepywanie butów i marudzenie, że brudno. A brudno, bo impreza jest potem, najpierw trzeba koronę ładnie zrobić.

A później jednej z owych laluń bateria padła i płacz i zgrzytanie zębów. Bo do domu trzeba, bo nie ma kontaktu z ludźmi. Halo! Dookoła trzydzieści osób prawie, a tej kontaktu z ludźmi brakuje. Kolejne dziecko Facebooka, ot co.

Mimo pilnowania mojego kieliszka przez dwóch sąsiadów udawało się czasem pić po pół, co okazało się dobrą strategią, bo dotarłam do domu zachowując świadomość, i mimo tego, że po przebudzeniu o piątej czułam się gorzej pijana niż wieczorem, to do pracy stawiłam się przed czasem, po dziewiątej, wystrojona i nawet włosy zdążyłam umyć.

Nawet, jeśli po kacu (na szczęście!) nie było ani śladu, to najchętniej przespałabym cały dzień. A tu najpierw spotkanie z dyrektorami szkół i innych bibliotek z okolicy w sprawie zajęć z programowania robotów dla dzieciaków, które trzeba było przygotować, równolegle pokazowa lekcja tego programowania dla grupy uczniów, w międzyczasie prewencyjne spotkanie z policjantką w sprawie dopalaczy... A gdzie tam sprzątanie po tym wszystkim... Kocioł straszny! I pewnie gdyby nie to potworne niewyspanie, to nie marudziłabym ani trochę, bo lubię takie aktywne dni, kiedy godziny mijają bardzo szybko. 

Dobrze, że system nam się trochę zwiesił i nie musiałam do tego taszczyć grubych tomiszczy z działu botaniki żeby potem do owego systemu ich numery wprowadzić, bo czekały mnie jeszcze cotygodniowe zajęcia plastyczne z dzieciakami, przy których zaczęłam pomagać od początku września. 

Na krótko przed 20 wreszcie w domu, ulubiona pomidorowa i łóżko. 

Szybko, aktywnie. Nie było czasu myśleć o niczym poza konkretnymi czynnościami robionymi w danej chwili. 

Ale najgorzej jak zwykle wieczorem. 

W ciągu ostatnich trzech dni myśl o tym, że nie pójdziemy na ten ślub pojawiła się raz, na koronie, przy wspomnieniu sąsiada. Odleciała szybciej niż się pojawiła, bo z każdej strony ktoś coś mówił, poza tym miło było posłuchać w końcu jakiejś pozytywnej opinii na temat Narzeczonego i nie zastanowiłam się nawet, że mogłoby mi to zepsuć humor.

Dopiero teraz łapie dołek. Wreszcie dotarło, że naprawdę tam nie poszliśmy. 

Nie wystroiliśmy się, on w garnitur a ja sukienkę. 

Nie wybieraliśmy prezentu zastanawiając się, co najbardziej się przyda. 

Nie zatrzymali nas na szlabanach, żeby dostać drobne, alkohol i ciasta.

Nie wysłuchaliśmy w kościele przysięgi myśląc o swojej, w przyszłości.

Nie złożyliśmy życzeń.

Nie zobaczyliśmy pierwszego tańca.

Nie spróbowaliśmy tortu.

Nie będziemy się zastanawiać, którzy z gości bawiących się razem z nami pojawią się za kilka lat na naszym weselu.

Nie złapię welonu tylko dlatego, że on złapał krawat.

Nie pojawiliśmy się po raz pierwszy razem na tak oficjalnej imprezie.

Zamiast tego siedzimy w domach. On tam, daleko, odpoczywając po wczorajszym pożegnaniu znajomego odchodzącego na emeryturę, a ja tu, pochłaniając chipsy o smaku grillowanych warzyw, słuchając Libera (który swoją drogą koncertuje dziś w Tarnowie! :( ) i dwie godziny męczę ten wpis, bo dopiero druga część leci mi w miarę łatwo, a początek to jedna wielka pustka w głowie. 

Jednocześnie szukam jakiegoś nowego szablonu, bo o ile ten do mnie w stu procentach pasuje, to przy czytaniu dłuższego tekstu męczy oczy swoimi kolorami.

Za chwilę załączę Ilustratora albo Blendera. Od września mam dwa dni wolne w tygodniu (poza weekendami), trzeba to wykorzystać. 

Nim się obejrzę, a przyjedzie mój Mężczyzna. I fajnie byłoby mu pokazać jakąś fajną grafikę.

A gdyby ktoś nie wiedział, co to ta korona, to właśnie tak nam wyszła. :) Tylko tutaj jeszcze bez balonów, żeby się nie zniszczyły. ;)