Walentynki, Tłusty Czwartek i Piątek trzynastego.

Ot, takie trzy sympatyczne dni wypadły nam w tym tygodniu. Może nie dokładnie w tej kolejności, ale chciałam zacząć od tego, które najbardziej działa mi na nerwy.
Walentynki, święto zakochanych.
Z czym mi się kojarzy? Z wystawami sklepowymi pełnymi serduszek, kartek walentynkowych i pluszowych misiów, z bukietami czerwonych róż, romantycznymi kolacjami i miejscami publicznymi obleganymi przez obściskujące się pary.
Sama jestem zakochana, szczęśliwie od dwudziestu siedmiu miesięcy, ale to naprawdę nic nie zmienia w moim podejściu do tego "święta".
Kocha się każdego dnia i dzień po dniu należy uczucie okazywać i o nie walczyć. Nigdy nie wolno odpuszczać, stwierdzić, że przecież jest już mój, to po co mam się starać? Trzeba się starać 365 dni w roku, a nie tylko w walentynki. Wiem, że dla wielu walentynki to dodatkowa okazja do spotkania, spędzenia wspólnie czasu, ale czy naprawdę musi się to sprowadzać do zostawiania masy pieniędzy w sklepach? Czytam wiele wpisów i mam wrażenie, że dla wielu dziewczyn (bo głównie ich blogi czytam) największym problemem jest właśnie co kupić. Nie jak zaplanować dzień, jak się ubrać, co przygotować, tylko co kupić.
Naprawdę nie lepiej włożyć trochę pracy w ten dzień? Zrobić coś własnymi rękami wkładając w to serce? W przygotowanie kolacji, jakiegoś ciasta, czy choćby prezentu, jeśli już koniecznie chce się coś dać. Każde zakochane serce wie, z czego druga połówka by się ucieszyła. A w Internecie pełno jest instrukcji jak zrobić choćby oryginalną ramkę na wspólne zdjęcie. Czy to nie lepszy prezent?;)
Poza tym wydaje mi się, że w związku walentynki trwają każdego dnia. Przynajmniej w moim, każdy dzień jest wyjątkowy, każda wiadomość, rozmowa, spotkanie. Nawet najzwyklejsza kolacja i kanapka z keczupowym serduchem to coś wyjątkowego. Ile ja już mam zdjęć takich kanapek! A jeszcze więcej wspomnień podobnych nie-walentynkowych-cudownych-dni.
Nie twierdzę, że nigdy nie będę ich obchodzić. Może kiedyś, po kilku czy kilkunastu latach wspólnego mieszkania, dniach spędzanych w pracy i na opiece nad dziećmi z chęcią wykorzystamy ten wieczór na wspólne wyjście, ale na razie zdecydowanie wolę...
...tłusty czwartek! :D
Wiem, że mój brzuch za tym świętem nie przepada, ale akurat w tym roku tak wypadło, że nie mam wyrzutów sumienia za zjedzenie tylu pączków. Zwłaszcza, że robi się ciepło i już w sobotę wyciągnęłam skakankę. Pierwszy trening to zakwasy i masakryczna kondycja, ale pomału i będzie lepiej!:)
Wydaje mi się, że tłusty czwartek jest takim dniem, że wszystkie diety są nieważne i na jednego pączka czy chrust każdy może sobie pozwolić. Zwłaszcza ci, którzy ćwiczą, w końcu spalenia tego pączka to kwestia jednego treningu. :)
Pechowy piątek trzynastego? Nie dla mnie!
Nigdy jakoś szczególnie nie wierzyłam w te przesądy - piątki trzynastego, drabiny, lustra, kominiarzy a przez kilka lat moim ulubieńcem był czarny kocur.
Również w tym roku nic szczególnie pechowego się nie stało, dzień jak co dzień.

Wydaje mi się, że wiele zależy od podejścia. Można się dołować, że spędza się walentynki samemu i uważać je za okropny dzień, ale lepiej do tego podejść w inny sposób i cieszyć się z kolejnego zimowego (czy jak w tym roku już chyba wiosennego) dnia ze znajomymi, pupilem czy ulubioną książką.
Można robić sobie wyrzuty sumienia za każdy zjedzony pączek albo zamykać się w pokoju żeby w ogóle na czwartkowe słodkości nie patrzeć, ale po co? To tradycja, nasza, dzień świętowany od wielu lat i fajnie zjeść choć jednego pączka - bez wyrzutów sumienia, na podtrzymanie tradycji.
Tak samo z piątkiem trzynastego. Wierząc w przesądy choćbyśmy się zamknęli w małym pokoju wyłożonymi miękkim materiałem i zakopali w łóżku pełnym puchowych pierzyn to i tak pewnie coś się stanie.
Bądźmy optymistami, wiosna idzie! ;)