Raz dobrze, a raz źle...

W głowie mętlik, gonitwa myśli. Raz wszystko jest dobrze, za moment okropnie - zmienia się w jednej chwili.
Ze stażu oczywiście nic nie wyszło. Nie wiem o co chodzi z tymi punktami, ale przyszło sympatyczne pisemko z urzędu, że mój wniosek nie zdobył wymaganej liczby tych właśnie tajemniczych punktów. Jakby nie to ubezpieczenie to już bym tam więcej nie poszła. Niby mi do szczęścia nie jest potrzebne, zwłaszcza teraz jak siedzę na tyłku i jedyne na co jestem narażona to ukłucia igłą przy kończeniu jakiejś robótki albo zakwasy po ćwiczeniach, ale oczywiście w domu będzie afera tak jak przed zarejestrowaniem się, więc lepiej siedzieć cicho. 
Mam tylko nadzieję, że ten urząd nie pokrzyżuje nam marcowych planów na spotkanie - mam iść się podpisać na początku marca... Całe plany trzeba dostosować do trzech minut przy biurku urzędnika, z których i tak nic nowego nie wyniknie, to chore! :/
Brak stażu ma jeden malutki plusik, to spotkanie właśnie. Nie sprawdziły się najczarniejsze plany czekania pół roku żeby się zobaczyć, to cieszy. Ale za jaką cenę? Dalszego siedzenia w domu?
Przeglądam ogłoszenia, te mieszkaniowe jak i o pracę. Strona za stroną, każde dokładnie... Fajnie byłoby w końcu coś trafić, cokolwiek, ale nawet do obierania marchewki trzeba mieć doświadczenie... Tylko gdzie w takim razie je zdobyć?! Chyba nikt mi nie zaliczy dziesiątek białek ubitych na pianę trzepaczką i moją własną prawą ręką, setek kilogramów obranych czy przetartych na placki ziemniaków, sterty marchewek i kilku selerów. Może trzeba jakieś świadectwo pracy z domowej kuchni wyciągnąć?
Może rzeczywiście jedynym dobrym wyjściem jest założenie własnej działalności? Zaczęłam wczoraj o tym czytać, niby jakiś tam pomysł mamy, ale czarno to widzę... Na wszystko trzeba kasy, to największy problem. Na razie wypisuję sobie najważniejsze informacje, a potem będę się zastanawiać czy warto to pociągnąć czy lepiej wywalić ten 'plan' do kosza.
Tak mi się marzy, żeby być już na swoim. Wiem, że nie mogę w kółko tak marudzić, wiem, że powinnam być silna, bo on nie może być ciągle silny za nas oboje. Wiem, że trzeba poczekać, nic na siłę, musi się sytuacja unormować, może trafimy na jakieś mieszkanie okazyjnie. Wiem, że będzie to ten 2015.
Naprawdę to wszystko wiem. Tylko co z tego, skoro ja blondynka i nieważne, że wiem, skoro po drugiej stronie jest ogrom planów i marzeń, które próbują te wszystkie wiem odgonić i znów sprawić, że włączy się tryb maruda.

A tymczasem zabrałam się za...obrus. No dobra, nici dużo cieńsze, więc pewnie z tych 140 przewidywanych centymetrów średnicy zostanie połowa, ale to też sporo. Muszę w końcu zrobić coś większego, bo tradycyjnie dopada mnie już znudzenie - im łatwiej coś przychodzi tym mniej chęci do działania. Nie wiem, czy nie popełniam tym jakiegoś seppuku.. Być może po kolejnych błędach i zniechęceniu niepozorne, lekko zaokrąglone szydełko stanie się ostre niczym tanto - narzędzie rytualnego samobójstwa?
Oprócz tego chciałabym zrobić serię kolorowych zakładek książkowych w kształcie zwierzaków, kredek, owoców... Być może jakiemuś maluchowi się spodoba i dzięki temu będzie chętniej sięgał po książki?:)