Do trzech razy sztuka.

Kiedy odłożyłam słuchawkę po krótkiej rozmowie w pewien lutowy wieczór nie było z mojej strony jakiegoś wielkiego entuzjazmu. W końcu to samo było zaraz po nowym roku - podobny telefon, zapewnienia, że musi się udać i dostanę się na staż, bo wszystko jest już sprawdzone, a 90% pewności to naprawdę dużo.
Wtedy się nie udało, ale próbować trzeba. Pojechałam więc na krótką rozmowę, zostawiłam swoje dane i dwa dni później dostałam wezwanie do Urzędu Pracy.
Wczoraj odebrałam dokumenty, jutro jadę zawieźć oświadczenie od pracodawcy i inne papierki. Udało się!

Biblioteka.
Niewielka, przyznaję. Zaledwie kilka regałów z książkami, ale to wystarczy, żeby czuć się świetnie. Wymarzone miejsce dla takiego mola książkowego jak ja. Zapach książek, ten sam co w każdej bibliotece, w antykwariatach. I wreszcie będę mieć to na co dzień, nie trzeba będzie się martwić, że może nie będzie okazji jechać i oddać książki w wyznaczonym terminie. Żegnajcie e-booki! ;)
Żeby tylko był czas na czytanie.
Przecież jest szydełko, zaczynam robić większe rzeczy, mam nadzieję, że za te dziewięć miesięcy wpadnie choć kilka stówek za to, co zrobię... Bardzo na to liczę, w końcu mieszkanie się samo nie urządzi. Kokosów nie będzie, wiadomo - ani ze stażu, ani tym bardziej z szydełka, ale w tej sytuacji każdy grosz się liczy.
No i będzie co w CV dopisać, bo na razie marnie wyglądało.

Nie wiem, czy skończę ten staż. Może wcześniej uda się znaleźć to nasze gniazdko, pracę dla mnie i będę mogła to rzucić bez zwracania kosztów stażu, wyrejestrować się z tego urzędu i wreszcie mieć blisko mojego mężczyznę. Jeśli się nie uda, to zaczniemy wspólne życie dopiero za dziewięć miesięcy... Ale zaczniemy na pewno. I przynajmniej będę miała z czym wyjechać, co włożyć w to nasze małe mieszkanko.

Jedyny minus to brak takich spotkań jak wcześniej, bo staż to w końcu tylko dwa dni wolnego w miesiącu. Nie będę już mogła jechać do niego na tydzień czy dwa, być razem 24/7. Ciężko będzie, ale warto przetrzymać te ostatnie miesiące żeby móc wreszcie razem zamieszkać.
To nic, że nie pojedziemy w tym roku na pierwsze prawdziwe wspólne wakacje, tak jak planowaliśmy.
To nic, że zobaczymy się dopiero w kwietniu. Przyjedzie do mnie, obiecał. Jakoś to poukładamy, może się uda wziąć na raz marcowe i kwietniowe dni wolne żebyśmy mogli spędzić ze sobą jak najwięcej czasu. A jak nie, to poczeka tak, jak ja czasem na niego czekam. Jak w prawdziwym wspólnym życiu, a w końcu to tylko 6-7h, w zależności od zmiany.
Potem czerwiec, urodziny i jakaś uroczystość z kopalni na którą chciał mnie zabrać już w zeszłym roku, ale się nie udało. To nic, że pewnie tylko na weekend się spotkamy. Najważniejsze, że jest pewne.
A potem? Nie wiem... Od września będzie łatwiej, bo praca tylko dwa dni w tygodniu. Ale teraz nie ma co się nad tym zastanawiać.
Marzenia są fajne, ale ile razy coś planowałam to nie wychodziło.
Na razie zawiozę jutro te dokumenty. Kupię szydełko w większym rozmiarze, na koszyczki. Zamówię w Internecie porządne nici na obrusy.
I będę próbowała wytrwać w swoim postanowieniu, żeby nie wypożyczać książek Nesbo z serii o policjancie Harrym Hole. W końcu mamy  dokupić brakujące tomy do naszej małej, domowej biblioteczki!:)