Telewizja - wróg!

I nie chodzi tu wcale o różne dziwne historie z politykami w roli głównej, krzyczącymi niczym ksiądz z ambony w niedzielę, że wybory sfałszowali, czy temat biednego Kubusia Puchatka, u którego brak spodni nasuwa pytanie: czy to na pewno Puchatek, a nie Puchatka? Myślałam, że po sławnej historii z oślą parą w zoo i jeszcze sławniejszą aferą o teletubisia z czerwoną torebką nic głupszego nie da się wymyślić... Ale jak widać wszystko jeszcze przed nami.
Nie chodzi również o te tak popularne ostatnimi czasy paradokumenty, które są emitowane już chyba na wszystkich kanałach. Te same dziwne historie, ci sami bohaterowie... Ale widać ktoś to ogląda, skoro powstaje tych programów coraz więcej.
Reklamy też nie są aż tak szkodliwe w porównaniu z tym, o czym chcę pisać. Wiadomo, że ogłupiają w jakiś tam sposób, sprawiają, że sięgamy po niepotrzebne nam produkty, wciskają drogie, markowe rzeczy mimo, że tańszy zamiennik wcale nie jest gorszej jakości...

O co więc chodzi?
U mnie w domu telewizor mógłby chodzić na okrągło. Przed południem jeszcze jako taki spokój, bo przy zwierzętach robią, obiad trzeba, sprzątnąć trochę. Zaczyna się, kiedy siostra wraca ze szkoły. Nakłada obiad i tradycyjnie włącza telewizor. Nieważne, co leci. Nieważne, że nawet nie patrzy w ekran, włączyć musi.
Potem już tak do wieczora, głupoty jakieś: paradokumenty, powtórki seriali, które leciały już sto razy a i tak musi "obejrzeć" sto pierwszy. W najgorszym wypadku pseudo muzyka z pewnego kanału ogólnodostępnego w telewizji naziemnej... Ja wiem, że każdy sobie chce czasem muzyki posłuchać, ale MUZYKI, a nie ciągłego łup łup, pseudo gwiazdek jednego przeboju które zaistniały... cyckami w teledysku.
Jak siedzą w pokoju (siostry) to jeszcze pół biedy, czasem pójdą gdzieś na godzinę, półtorej...a po powrocie z pretensjami, bo ktoś się ośmielił wyłączyć odbiornik, a przecież one to oglądają!
Przychodzi wieczór...
Kto by sobie nie chciał obejrzeć wieczorem czegoś fajnego, zwłaszcza jakiegoś ciekawego filmu dokumentalnego z wątkiem historycznym? Na takich to nawet ja nie śpię!
Ale gdzie tam, znów seriale, te same, które będą lecieć na drugi dzień po południu. Potem kolejne odmóżdżacze, oczywiście powtórki. I tak mija czas. Około północy telewizor wreszcie gaśnie. W duchu dziękuję temu, kto wymyślił ten bajer, że po braku aktywności trwającym godzinę sam wyłączy się.
Wreszcie można się wygodnie ułożyć, w ciszy i bez migających po ścianach cieni. Sen przychodzi szybko.
I wszystko byłoby dobrze, gdyby otwierając zaspane oczy nie widzieć na wyświetlaczu komórki godziny 4:22. Nie wiadomo co się dzieje, dopiero po chwili do świadomości dociera, że jest bardzo wcześnie rano, a telewizor... znów włączony. Na jakiś paradokument o pracy strażaków, czy coś... Zbyt wcześnie, żeby to ogarnąć.
Po kilku minutach daje się słyszeć chrapanie... Wychodzę więc po cichu z łóżka, na paluszkach zbliżam się do śpiącego widza, ale nigdzie nie dostrzegam pilota. Macam pod poduszką, pod łóżkiem, pod kołdrą też żadnych zarysów poszukiwanego przedmiotu nie widać. Pozostają dwie opcje, albo skorzystać z magicznego wielkiego wyłącznika na odbiorniku, albo wrócić do łóżka i próbować zasnąć. Pierwszą od razu odrzucam, wyłączany tym przyciskiem telewizor wydaje głośny dźwięk, który zaraz śpiącego widza obudzi, i znów będzie marudzenie, że przecież przy telewizorze lepiej się zasypia. Wślizguję się więc pod kołdrę, którą naciągam na głowę, przynajmniej ciemno jest.
Piszę jeszcze SMS'a do K., nic wielkiego, zwyczajne miłego dnia, ale pamiętam jak na początku naszego związku pisaliśmy takie wiadomości codziennie, ile dawały radości, a teraz nie ma już takiej możliwości, bo na dół telefonu nie zabiera, a nawet, gdyby zabierał, to kto mu włączy zasięg te 800m pod ziemią?
Ze spania nici, chwała temu, kto wymyślił czytniki e-booków w telefonie. Choć i tak nie wiem za bardzo, o czym czytałam, zbyt wcześnie żeby ogarnąć jako takie myślenie.
Chwilę później dzwoni budzik, niemożliwe jak szybko zleciała ta godzina. Teraz wiem, że już na pewno nie zasnę, znam zbyt dobrze ten schemat: najpierw budzik, który obudzi albo i nie, może i pół godziny dzwonić, a potem wszystko biegiem. Kawa, radio, szykowanie się do szkoły, samochód pod oknem. Dopiero po siódmej wszyscy wychodzą, robi się cicho. Ostatnia szansa żeby wyrwać choć trochę snu.
Przed dziewiątą ktoś łapie mnie za kostkę, potrząsa. Otwieram zaspane oczy i słyszę: a Ty co tak długo śpisz? Z kuchni odpowiedź: jak siedzi nad głupotami przez pół nocy, to nie ma co się dziwić.
I trzeba wstać.
Tak, ja siedzę nad głupotami. Wiele bym dała, żeby nie siedzieć, uwierzcie. Żeby położyć się tak jak K., po 21, wstać wcześnie rano i witać kolejny dzień bez bólu głowy, a już nie pamiętam kiedy udało mi się obudzić rano i go nie czuć.