Czy to w ogóle ma sens?

Słyszycie: związek na odległość.
Myślicie: to długo nie potrwa.
Nie mówcie, że nie, też tak kiedyś myślałam, bardzo dobrze wiem, jak jest. Myślałam tak zanim go poznałam, myślałam tak również na początku istnienia tego, co on nazywał od pierwszych dni związkiem, a ja zwyczajnie się tego określania bałam.
Dziś, w tę drugą rocznicę mogę z czystym sumieniem powiedzieć tak, to ma sens.
Są chwile lepsze i gorsze, wiadomo, ale tak jest w każdym związku, nie tylko tym, gdzie odległość między osobami jest znaczna.
Pewnie przychodzą wam na myśl zdrady... Ale przecież i ludzie mieszkający pod jednym dachem zdradzają się. Większa pokusa? A skąd! Jeśli się kogoś kocha, to nie patrzy się na innych, starych znajomych czy nowo poznanych, czeka się na tego jednego, wyjątkowego, który gdzieś tam daleko po drugiej stronie kabelka potrafi sprawić, że uśmiech błyskawicznie pojawia się na twarzy.
Ten związek naprawdę niewiele się różni od innych. Powiedziałabym nawet, że momentami jest lepszy. Może i nie spotykamy się co tydzień, ale z drugiej strony jeśli już się widzimy to jest to w najgorszym wypadku te siedem dni, dziesięć a zdarza się nawet czternaście. Całe dnie razem, poznawanie zwykłej codzienności, życia ze sobą. Wspólnego gotowania, zmywania, sprzątania, zakupów. Buziaki przed pracą, czekanie aż miną te długie godziny i w końcu wróci, wspólne zasypianie tak, żeby się wyspał gdy musi wcześnie wstać. Dla mnie to zdecydowanie lepsze niż codzienne spotkania na godzinę czy dwie, gdzie idzie się na spacer, do kina, na pizzę, potem żegna i rozchodzi do swoich domów. Niby partnerzy się znają, ale jak przychodzi do wspólnego mieszkania to zaczynają się kłótnie o jakieś swoje stare przyzwyczajenia, które wcześniej się ignorowało, bo nie miało z nimi styczności, albo zwyczajnie druga strona o nich nie wiedziała. A my decydując się na wspólne mieszkanie wiemy o sobie już wszystko co niezbędne żeby dni mijały spokojnie, bez kłótni o drobne szczegóły, bo łatwiej nauczyć się z nimi żyć stopniowo, niż dostać wszystko na raz.
I byłoby naprawdę pięknie, gdyby nie ta potworna tęsknota która ogarnia człowieka wraz z momentem rozstania. Jeszcze go widzę, stoi przede mną, przytula i mówi, że kocha, a ja już - jak on to nazywa - odkręcam kranik i łzy odbierają mi głos tak, że ledwo udaje mi się powiedzieć kierowcy za jaki bilet płacę, a do mojego Mężczyzny w ogóle mówić w stanie nie jestem, wszelkie podziękowania muszą iść w SMS-ie.
Kolejne dni się ciągną, spojrzenie na zdjęcie wywołuje łzy, a mimo to nie potrafię ustawić na tapetę nic innego. Nic nie bawi, nie poprawi humoru. Potem przychodzi ten czas neutralny, niby się tęskni, ale nie jest to już tak dotkliwe. Najgorsze wraca kilka dni przed spotkaniem... Wahania nastrojów niczym w czasie ciąży, śmiech na przemian ze łzami i nawet nie potrafię określić, czy to łzy szczęścia czy wręcz przeciwnie.
To długo nie potrwa? Mam nadzieję! Niedługo Barbórka, kolejne spotkanie. Ciągle przeglądam ogłoszenia, znajdziemy takie, gdzie warto będzie zanieść podanie i mam nadzieję, że z nowym rokiem uda się wejść w nowe życie, razem.