Naprawdę tak różne?

Cóż, to jeden z tych okresów, kiedy na większości blogów królują te same tematy i u mnie wyjątkowo nie będzie inaczej. Teoretycznie powinny to być dwa osobne posty, bo dni są tak różne...ale zbyt mały dostęp czasu powoduje, że będzie jeden.

Halloween.
To święto od kilku (kilkunastu?) lat próbuje się wedrzeć do polskiej tradycji. Każdy z nas trafił przynajmniej raz na mroczne stylizacje, wycięte dynie, zabawne, niekiedy straszne dekoracje, drinki czy soki udające krew, potrawy rodem z horrorów... Na wsi, przynajmniej w mojej okolicy, przeważnie na tym się kończy, w miastach dochodzi jeszcze latanie po domach ze słynnym 'cukierek albo psikus' i strasznymi minami na ustach.
Ale przecież są inne polskie tradycje, choćby kolędowanie, gdzie również się przebiera, chodzi po domach. Ta tradycja zanika, podczas gdy z zachodu przychodzą inne. Dla dzieci na pewno jest to fajna sprawa, te wszystkie wymyślne potrawy, wykonywane własnoręcznie nietoperze, pająki, zbieranie cukierków... Wiele frajdy jest w robieniu tego wszystkiego własnoręcznie i pewnie kiedy w przyszłości pojawią się moje maluchy i zaczną dorastać też trzeba będzie się zabrać za przygotowywanie z nimi wymyślnych dekoracji i krwawych babeczek czy kanapek, jednak już dziś obiecuję sobie, że nie dam się porwać tej nowej modzie i za nic nie kupię gotowych rzeczy. Dla mnie to jedna wielka komercja, kolejne święto stworzone tylko po to, żeby sklepy czy dyskoteki miały na czym zarobić.

Wszystkich...rozgadanych?
Mogłoby się wydawać, że pierwszy listopada, po tych wszystkich przerażająco-dyniowych głośnych szaleństwach, będzie dniem wyciszenia, refleksji... Nic bardziej mylnego! Wchodzisz na cmentarz i pierwsze, co Cię uderza to...nie, nie zapach palących się zniczy, nie słodkawa woń chryzantem we wszystkich kolorach, nawet nie organista przygotowujący nagłośnienie na prowizorycznym ołtarzu ustawionym przed zbiorowym grobem poległych w czasie wojny, którego krzyż góruje nad cmentarzem. Pierwsze, na co zwraca się uwagę przekraczając bramę to rozmowy, nie szept, głośne rozmowy. I ciekawskie spojrzenia z każdej strony.
Po podejściu do rodzinnego grobowca od razu wita cała rodzina, która zebrała się w jednym miejscu w myśl zasady im bliżej będę kiedyś leżał tym mniej osób zapomni o postawieniu świeczki, tak więc tłoczymy się wszyscy w małych odstępach między grobami. Zapalanie zniczy to istny cyrk - postawisz, zaraz przyjdzie ktoś, kto przestawi w inne miejsce, bo tam pasuje bardziej, albo żeby jego był najlepiej widoczny. Pytania o kwiaty, gdzie kupione, za ile, a może wyrosły w ogródku? I czemu taki kolor, a nie inny? Po co takie duże, albo wręcz przeciwnie - za małe i marnie to wygląda. Wystarczy rozejrzeć się dookoła żeby zauważyć, że w innych grupkach trwają równie ożywione rozmowy na podobne tematy. I nikt nic sobie nie robi z tego, że msza trwa od dobrych kilku minut. Tak jest prawie do komunii, wtedy następuje chwila ciszy, bo przecież koniecznie trzeba zobaczyć kto idzie, a kto nie. I jest okazja żeby zobaczyć jaki płaszcz ma pani X, która stała po drugiej stronie cmentarza i w innym momencie nie ma najmniejszej szansy żeby ją zobaczyć, albo czy pani Y kupiła sobie nowe buty, czy znów przyszła w tych, co rok temu. Ksiądz kończy i wszystko wraca do normy, czyli rozmów o tym, co u kogo jest na obiad i kto gdzie ma jechać w odwiedziny jeśli przyjechał z daleka.
żadnej zadumy, wspomnień. Rozmyślań o tym, kogo już nie ma, za kim się tęskni. Tylko, że tak powiem, boje. Gorzej niż na targu. I tylko wyczekuje się momentu, w którym będzie można w końcu wsiąść do samochodu i wrócić do domu, gdzie nie będą czekali żadni rozgadani goście.
Magia jest dopiero wieczorem, kiedy jedzie się koło dwudziestej. Wtedy prawie nikogo już nie ma, wśród miliona światełek widać kilka kręcących się tu i tam osób. Wtedy jest pięknie, aż nie chce się wracać do domu.


Niby dwa różne święta, jedno z zachodu, w którym chodzi głównie o zabawę, szalone przebrania i mroczne historie, drugie nasze, z tradycją od bardzo wielu lat, gdzie chodzimy na cmentarz wspominać swoich bliskich. Tak różne, a w praktyce sprowadzają się do jednego: rozmów, obgadywania strojów, jedzenia i picia.