Dziewczyna Górnika.

O pracy górnika wiecie pewnie tyle, co ja dwa lata temu - że zjeżdża pod ziemię, wydobywa węgiel i nie wiadomo, czy wyjedzie.
W regionach, gdzie są jeszcze czynne kopalnie pewnie więcej się mówi na ten temat, ale, że ja ze świętokrzyskiego, to poza zerówką i klasami 1-3 nikt jakoś szczególnie na ten temat nie wspominał, a i wtedy tylko w grudniu, na Barbórkę, kiedy wycinaliśmy z papieru górnicze czapki.
Tak było do chwili, w której poznałam mojego Górnika. Zaczęły się opowiadania o pracy pod ziemią, o maszynach używanych na kopalni, wydobyciu węgla. I niestety również o wypadkach.
Nawet nie pytajcie mnie ile czasu zajęło mi przyswojenie tych wszystkich dziwnych nazw, takich jak alpiny, rolki, pantografy... Oprócz opowiadań i pokazywania mi zdjęć w albumach starałam się na własną rękę pogłębić tę wiedzę (teraz K. przeczyta i się wyda o.O). A prawdziwą bombą była wycieczka...pod ziemię! Do zabytkowej kopalni węgla Guido w Zabrzu. Ale nie o wycieczkach dziś, na pewno powstanie z niej osobna notka.
Dziś trochę o strachu, trochę o nadziei. O przyzwyczajeniu, dumie. A przede wszystkim o miłości.
Pamiętam nasze początki - K. nie pracował jeszcze ciągle pod ziemią, musiał zjeżdżać na dół po próbki tylko jeden dzień w tygodniu. Bardzo dobrze pamiętam jak w każdy czwartek na matematyce siedziałam niecierpliwie z telefonem w dłoni czekając na SMS-a dzięki któremu dowiem się, że wszystko w porządku, że praca znów się udała i bezpiecznie wyjechał na powierzchnię.
A potem było tylko coraz gorzej... Teoretycznie lepiej, przynajmniej dla niego. Praca coraz częściej pod ziemią, do tego w prawie każdy weekend. Więcej doświadczenia, kolejne nowe umiejętności. A dla mnie gigantyczna dawka strachu. Skończyły się wiadomości przed południem, musiałam czekać do 14, do wyjazdu. Pierwsze miesiące były najgorsze, już przed 13:00 stukałam w klawisze żeby napisać krótkiego SMS-a, co słychać, czy jak w pracy. Nieważne o czym, byle dostać ten jeden SMS, wiedzieć, że wszystko jest w porządku. Siedziałam tak z napisaną wiadomością ponad godzinę, żeby miał czas umyć się, przebrać, wyjść na autobus. nie zawsze byłam w stanie wytrzymać, myśli były różne.
Teraz, po prawie dwóch latach jest już trochę lepiej. Nie siedzę nerwowo z ręką na telefonie, nie włączam dźwięku na najgłośniejszy sygnał kiedy mam coś zrobić albo telefon leży w większej odległości i mogła bym go nie usłyszeć. Piszę dopiero jak skończę to, co mam zrobić, albo jak wiem, że K. miał już tyle czasu żeby wrócić do domu, zjeść w spokoju, chwilę odpocząć. Chyba się przyzwyczaiłam. Ale tylko trochę.
W pełni nie przyzwyczaję się pewnie nigdy. Nigdy nie polubię nocek, które spędza pod ziemią a nie w swoim łóżku, potem wraca nad ranem, chodzi sam po mieście. Tak, jak zawsze będę nerwowo patrzeć na zegarek kiedy pora powrotu do domu minie. Zawsze będę czuć się potwornie kiedy padnie mu bateria w komórce i automatyczny głos będzie mi w kółko powtarzał, że abonent jest czasowo niedostępny.
Boję się, strasznie. Nie czytam wiadomości o wypadkach, nie oglądam materiałów w telewizji. Kiedy w radiu usłyszę jakiś fragment czekam tylko żeby podali nazwę kopalni, chcę się upewnić, że to nie ta, w której pracuje mój K. i wyłączam. Tak łatwiej.
Ale mimo wszystko jestem strasznie dumna z tego mojego Górnika. Z odpowiedzialności, nie tylko za swoje życie, ale i za życie innych pod ziemią. Z pracy, z którą od bardzo wielu lat wiąże się tradycja. Z munduru, w którym go uwielbiam i nie wyobrażam sobie, żeby mógł go nie założyć kiedyś na naszym ślubie. Podziwiam też kult świętej Barbary, bo drugiej tak ważnej patronki w innych zawodach ze świecą szukać. To wszystko jest wyjątkowe. Mimo strachu.
Tak jak dziś, kiedy wszędzie pokazują materiały o poniedziałkowym wypadku w kopalni, o zasypanym górniku. Oczywiście nie mam nic przeciwko wyświetlaniu ich, zwłaszcza, że okoliczności nie są do końca jasne i wszystko powinno być dokładnie sprawdzone. Ale z każdym kolejnym zdaniem reportażu odżywa strach. Tez z samego początku, kiedy zjazd na dół raz w tygodniu na kilka godzin sprawiał, że miałam ochotę urywać się ze szkoły i czekać na wiadomość. Albo ten, kiedy kilka miesięcy później było to już sześć albo nawet siedem zjazdów w tygodniu, na sześć czy osiem godzin.
Wiem, że jest wiele równie niebezpiecznych zawodów. Wiem, że wypadek może się zdarzyć nawet na ulicy, idąc chodnikiem albo przechodząc na pasach. Mimo wszystko na dole niebezpieczeństwo jest większe. I strach też.
Zwłaszcza, że sporo kilometrów nas dzieli. I gdyby coś...mogłabym nie zdążyć. Ale nie chcę o tym nawet myśleć. To nie może mieć nigdy miejsca!