Doczekałam się!

Warto czekać? Pewnie, że warto! 
Już jutro o tej porze będę czekać na przystanku na PKS, którym przyjedzie. Niesamowita chwila, ten pierwszy moment kolejnego spotkania!
Zeszłoroczny urlop K. zleciał zbyt szybko. Niestety zawsze tak jest, że wspólne dni mijają z prędkością światła, a czekanie na kolejne spotkanie ciągnie się w nieskończoność. 
Ledwo otworzymy oczy, to już trzeba kolację szykować... Nie, nie przesypiamy całych dni, po prostu takie głupie mam wrażenie, że te kilkanaście godzin mija jak chwila. Od tamtego urlopu minął ponad rok, czternaście miesięcy dokładnie. Dla mnie to czternaście miesięcy planowania, wybierania miejsc, w które warto iść, układanie w myślach tras spacerów...
Jednak to zupełnie inne uczucie, kiedy jadę do niego, niż kiedy on przyjeżdża. Fakt, lubię te wyjazdy, jego miasto, które kiedyś pewnie będzie również moim miastem, uliczki po których chodzimy, nawet kiedy ma ochotę iść już do domu, a ja wymyślam sobie powrót piechotą i przez to czeka nas kolejne pół godziny chodzenia. Miejsca, w które mnie zabiera, no i przede wszystkim jego rodzinę, która sprawia, że wyjazdy są zawsze bardzo miłe. A kiedy w końcu będzie tutaj... 
Wreszcie można pokazać miejsca, które lubię, a których nie udało się nam zobaczyć w zeszłym roku przez wielkie upały w ciągu dnia i plagę komarów wieczorami, gdy wreszcie robiło się chłodniej. Spacery po lesie, na bobrowisko... W miejsce, gdzie byłam kiedy po raz pierwszy rozmawialiśmy przez telefon i tak urzekł mnie jego głos... Kolorowe liście na drzewach, które w lesie wyglądają fenomenalnie, grzyby, wspólne gotowanie... 
Razem nawet te najprostsze czynności nabierają innego, lepszego znaczenia.
Te chwile są najpiękniejsze. Magia wspomnień, setki zdjęć, które kiedyś wywołamy i umieścimy w naszym wspólnym albumie, a być może niektóre z nich będą zdobiły pokój w ładnych ramkach. Spotkania, o których kiedyś będzie można opowiadać dzieciom...

Dobra, głupoty gadam, nigdy nie byłam dobra w pisaniu takich sentymentalnych notek, ale chcę tutaj zostawiać choć małe ślady swoich uczuć, spraw, które są dla mnie naprawdę ważne, a nie tylko jakieś suche notki o rzeczach, które dotyczą mnie w bardzo małym stopniu. 
Poza tym pewnie pożegnam się w Wami na tydzień lub dwa. Mamy zbyt mało czasu żeby się sobą nacieszyć, bo od końca urlopu do Barbórki zostanie półtora miesiąca, które trzeba będzie znów przeżyć samotnie, więc teraz szkoda mi nawet kilku chwil na Internet. Wybaczcie, jeśli nie będzie mnie tu zbyt wiele.