Coś zeżarło tytuł!

Jestem, żyję, dobiłam do weekendu.
Za mną pierwszy tydzień stażu, dlatego nie miałam za bardzo jak tutaj wejść.
Jeśli ktoś myślał (jak ja), że w bibliotece może być nudno to nie, nie jest. Zwłaszcza, jeśli pracownicy tej biblioteki (razem ze mną sztuk trzy) są również jedynymi pracownikami całego gminnego domu kultury.
Jest miło, wesoło, a pokonywane kilkanaście (kilkadziesiąt?) razy dziennie schody z pewnością przysłużą się moim mięśniom pośladkowym.
Niech już zrobi się porządnie ciepło, bez niespodziewanej zmiany pogody w kilkanaście minut, to jeszcze zamienię samochód na rower i będzie super!
Jeśli jesteśmy już przy temacie rowerowym, to mam pytanie: czy ktoś zna może jakiś sklep internetowy, gdzie mogłabym dorwać za rozsądną cenę dwie opony wraz z dętkami na dość nietypowy rozmiar koła? Niestety w okolicy nie ma nigdzie, a chciałabym kupić coś porządnego, żeby nie wymieniać znów za parę miesięcy bo zostanie rozjechany flak... A jednocześnie żeby nie przekroczyło wartości całego mojego trzynastoletniego staruszka. ;)

Wracając do tematu biblioteki i książek ogólnie, to wypożyczyłam ostatnio pozycję, która marzyła mi się już od styczniowego latania po Empiku z K. Mowa o Koronie śniegu i krwi Elżbiety Cherezińskiej. Wiem, że książek po okładce się nie ocenia, ale to właśnie okładka, a dokładniej grzbiet przyciągnęły moją uwagę.
Teraz, po przeczytaniu wczoraj prawie trzystu stron mogę powiedzieć, że nie zawiodłam się i chętnie bym tę książkę na swojej półce zobaczyła. Może kiedyś pojawi się tutaj jej porównanie z serią Martina Pieśń Lodu i Ognia... O ile czas znajdę :/

Właśnie, czas to ostatnio mój największy wróg. Tak marzyłam, żeby mieć w końcu jakieś zajęcie i dni się tak nie dłużyły, a teraz wyjeżdżam rano, wracam przed 16, oglądam Wspaniałe stulecie i dzień minął. Albo jadę na 12, wracam wieczorem i tylko spać.

W dodatku zajęłam się pisaniem. Nic wielkiego, kilka artykułów na stronę, ale to też trochę czasu pochłania, szukanie informacji, układanie tego w ładną całość, żeby ludziom chciało się czytać, a nie szukać czerwonego krzyżyka już po pierwszym akapicie.
Zdecydowanie wolałam pisać prace zaliczeniowe do szkoły, wtedy przynajmniej nic mnie nie zaskakiwało.
Powiem Wam, że dziwne to jest. Musiałam się zająć pisaniem komercyjnym dla kogoś, żeby wróciła mi ochota na pisanie dla siebie. Na notki (których pisać nie mogę, bo nie chcę Was zawalać nowościami nie odwiedzając) i inne historie fantastyczne, których pisać też nie mogę, bo pewnie rzuciłabym wszystko inne w diabły pozostając tylko i wyłącznie w tym kreowanym przeze mnie nierealnym świecie.
Babie nie dogodzisz...

Już po tym pierwszym tygodniu stażu wiem, że kwiecień jest bliżej niż mi się wydawało. Już nie mogę się doczekać!