Krytyka? Co to, to nie!

Temat trudny, bo ile ludzi, tyle stanowisk. Jedni lubią, wręcz o krytykę proszą, motywuje ich do dalszego działania, rozwijania swoich pasji i uzupełniania wiedzy w zakresie błędów jakie popełniają, inni za złe słowo są w stanie zabić - a że wirtualnie się nie da, to mieszają z błotem ile wlezie.
A ja?
Osobiście krytyka bardzo mnie motywuje. Oczywiście ta konstruktywna, bo jeśli ktoś jest w stanie napisać tylko okropne, nie podoba mi się, to może sobie taki komentarz głęboko wsadzić i jeszcze kijem popchnąć. ;-)
Jeśli jednak macie jakieś uwagi do moich zdjęć, wpisów - śmiało, wszystko przyjmuję na klatę!

Pamiętam jedną dziewczynę z photobloga. Nowy aparat, kolejne obiektywy, pierwsze sesje i w notce ciągle to jedno powracające zdanie: proszę o szczerość, chcę się uczyć.
To, że znam się na fotografii to zbyt dużo powiedziane. Wiem tyle, co przeczytam, co podejrzę u profesjonalistów, albo kojarzę te błędy, które ktoś mi wytkną na forum fotograficznym (gdzie swoją drogą chętnie wracam po opnie i porządnego kopa).
No ale skoro się uczyć chce, to doszłam do wniosku, że mogę napisać, że jest krzywo i nieostro - bo było. Tak samo, jak mogę stwierdzić, że zdjęcie jest przepalone, bo biała zimowa kurtka zlewa się ze śniegiem, no i że wejścia nie są tak ważne, liczy się frajda z blogowania. I? Piekło.
Mimo, że u mnie komentarze od niej zawsze były pozytywne, to po tych kilku zdaniach dowiedziałam się, że kompletnie się nie znam i najlepiej powinnam wszystkie wstawione zdjęcia do kosza wyrzucić, bo nie nadają się do pokazywania ludziom. I w ogóle, że strasznie fałszywa jestem, bo zamiast ją wspierać to wytykam błędy. Do tego jakieś osobiste wycieczki do mojej figury, mojego związku, wyglądu na blogu... Daje się to, co chcieli, a potem po tyłku dostaje. Wchodzenie tam olałam, widzę tylko tyle, co mi wyskoczy na miniaturce w ostatnio dodanych zdjęciach znajomych innych użytkowników. Nie interesują mnie notki, postępy fotograficznie lub ich brak. Szkoda zdrowia.

Jest jeszcze jeden photoblogowy przypadek, powiedziałabym, że beznadziejny. Od pięciu lat wstawiane te same zdjęcia (czasem jedno czy dwa nowe się pojawi, ale poza tym widzę ciągle te stare - kolejne konto albo wpisy usunięte z obecnego i od nowa). W każdej notce standardowy tekst, że bardziej jej zależy na szczerej opinii do zdjęć niż nic nie znaczącym kliknięciu w przycisk fajne. Nie komentowałam u niej nigdy, bo wiem jak to się kończy, ale każdy, kto ośmielił się napisać, że coś jest złe - ostrość, kolory, kadr czy cokolwiek innego został od razu zmieszany z błotem nie tylko z jej konta, ale również z kilku fikcyjnych, których owa pani jest właścicielką. Na wspomnianym wcześniej przeze mnie forum fotograficznym również są ciekawe historie z nią związane, nawet profesjonalistów zwyzywa, bo się nie znają, a na koniec zawsze stwierdza, że talentu i urody jej zazdroszczą, bo ośmielili się skrytykować. Widać 21 lat to jeszcze nie jest dobry wiek na korzystanie z Internetu.

Pewna dziewczyna skomentowała mi post tutaj, na blogspocie. Oczywiście dodała to denerwujące zapraszam do mnie, ale rozpisała się wcześniej na temat mojej notki, więc myślę - co mi tam, zrobię wyjątek i wejdę!
Na blogu tylko jeden wpis, motywacyjny, o odchudzaniu. Czytam pierwsze zdania i jestem zadowolona - wreszcie ktoś pisze, że trzeba jeść regularnie, pięć posiłków. Od razu cieplej na serduchu po tych wszystkich pseudo-motywacyjnych postach gdzie dziewczyny opisują bilanse na 400-500 kalorii dziennie.
Dalej niestety było gorzej, najpierw wiadomość, że trzeba absolutnie ćwiczyć codziennie, najlepiej dość ostro żeby spalić jak najwięcej kalorii i nie tracić motywacji. A potem rewelacja, że nie wolno jeść nic niezdrowego (słodycze, fast foody itp). Im więcej czytałam tym bardziej dochodziło do mnie, że wg niej wolno jeść tylko owoce i warzywa.
Zapraszała mnie tak serdecznie, więc otworzyłam okienko komentarza i klepię w klawiaturę. Pochwaliłam podejście do sportu, napisałam, jest on w odchudzaniu ważniejszy niż restrykcyjne diety, ale zwróciłam uwagę, że nie wolno ćwiczyć codziennie, bo mięśnie potrzebują dnia odpoczynku i będą coraz słabsze, coraz mniej ćwiczeń damy radę wykonać. Oczywiście nie należy w ten wolny dzień siedzieć na tyłku, ale spacer czy lekkie rozciąganie w zupełności wystarczą. Tak miło, żeby doradzić, w końcu mam za sobą kilka rozmów z osobami, które się na tym znają i mi pomogły. Poszłam dalej, do jedzenia. Klepię, że owszem, warzywa i owoce są zdrowe, w każdym posiłku powinny się znaleźć, ale nie wolno ograniczać innych składników jak choćby białka. Następnie, że nie wolno sobie odmawiać słodyczy czy śmieciowego jedzenia - oczywiście nie obżerać się codziennie, ale jedna czy dwie kostki czekolady tygodniowo nie zaszkodzą, tak samo, jak przygotowany w domu hamburger z naturalnych składników. Dodałam, że odmawiając sobie wszystkiego przez długi czas w końcu sięgniemy po zakazane rzeczy, skończy się wyrzutami sumienia, być może przerwaniem walki, a w najgorszym wypadku wymiotami i mamy pierwszy krok do bulimii. Chciałam dobrze, naprawdę. Tylko trochę naprowadzić, zwłaszcza, że 15 lat to wiek, gdzie bardziej się tych składników odżywczych potrzebuje. Przegrałam. Nie dość, że komentarz zatwierdzony nie został, to jeszcze autorka do notki dodała zdanie, że ludzie, którzy się nie znają nie powinni się w ogóle wypowiadać. Mam dziwne przeczucie, że chodziło o mnie. ;-)

Takich historii można wypisywać tutaj mnóstwo. Tych, związanych ze mną, jak i tych, gdzie byłam tylko obserwatorem.
Traktuję ludzi tak, jak chcę, żeby oni mnie traktowali. To, że ktoś będzie się ze mną we wszystkim zgadzał i wychwalał to, co robię w niczym mi nie pomoże. Nie będę się rozwijać, stanę w miejscu na określonym poziomie i nie przeskoczę na kolejny.
Wiadomo, że coś się komuś może podobać, ale przecież nie jest zawsze tak, że wszystko jest ładne i piękne.
Najgorsze jest to, że przecież chcesz dobrze - w końcu oni notkę w notkę proszą o szczerość. Dajesz im ją, a potem okazuje się, że komentująca to zła kobieta była.