Coraz bliżej święta, coraz bliżej...

Dopiero co marudziłam tutaj jak bardzo mam dość sztuczności świąt Bożego Narodzenia, a już za kilka dni Wielkanoc. Czas leci bardzo szybko, zwłaszcza, jeśli ma się jakieś zajęcie wg którego można go odmierzać. Może właśnie dlatego mój zegar niespełna miesiąc temu jeszcze bardziej przyspieszył?
Biblioteka, czytanie, szydełko zajmują cały mój dzień. Do tego oczywiście rozmowy z moim Mężczyzną, który mimo pracy na nocną zmianę i przesypiania prawie całego dnia znajduje dla mnie czas. I mimo, że nie odczułam ostatnio, że coś między nami się zmienia, psuje, to teraz wiem, że jest lepiej. Bliżej. Magiczniej. Wieczorne rozmowy bardziej rozwinięte, bo w krótszym czasie chce się przekazać jak najwięcej informacji. Zapewnianie o uczuciach, o bezpieczeństwie. Tak, uwielbiam to wszystko. Ale nawet mimo tych plusów nienawidzę jak chodzi na nocki.

Świat budzi się do życia, trawa się zieleni, kwiaty kwitną, słońce świeci, a ja dalej nie mam opon. Kiedy już wydawało mi się, że wreszcie znalazłam, to okazało się, że producent już tego typu nie ma... Szkoda tylko, że nikt nie zadał sobie trudu żeby zmienić informację na stronie sklepu internetowego i nawet tydzień po informacji w wiadomości e-mail, że ten model nie będzie już dostępny obok opisu na ich stronie dalej widnieje zielony napis informujący, że można złożyć zamówienia. Róbcie tak dalej...
Plany dojeżdżania rowerem trzeba więc na razie odłożyć, choć ciągle szukam. A na razie skakanka, skakanka i jeszcze raz skakanka. W końcu do czerwca coraz bliżej, a ja obiecałam mojemu Górnikowi, że założę spódniczkę na imprezę z kopalni, bo bardzo chce mnie zabrać, a w zeszłym roku się nie udało.
Czeka mnie więc dalsza redukcja centymetrów i... zakupy, tak! Okropna perspektywa, bo pewnie znów nic nie będzie mi się podobało, poza tym jeszcze nie wiem jakim cudem mogłabym coś kupić skoro mam dwa wolne przedpołudnia w tygodniu bez dojazdu do większego miasteczka, a poza tym zero perspektyw... Może Tarnów w któryś weekend? A może zapomni, i jednak spódniczka nie będzie potrzebna? No dobra, sama nie wierzę w to, co piszę, faceci takich rzeczy nie zapominają. Zwłaszcza mój.


To, że idą święta nie jest jakimś wielkim odkryciem, wszyscy pewnie zdają sobie z tego sprawę nawet jeśli nie jesteśmy bombardowani świątecznymi reklamami w radiu, telewizji i Internecie.
Tylko sklepy z tym samym uporem rozsyłają swoje oferty, ale że dla wielu święta sprowadzają się do jedzenia to nie ma chyba w tych broszurach nic dziwnego.
Nie poeksperymentuję sobie pewnie i na te święta.
Nie zrobię babki, bo nie mam formy i ostatnia próba okazała się przez to niewypałem. Nie będzie też mazurka. Nigdy nie było, więc jeszcze rok mogę poczekać i zrobić mojemu Mężczyźnie na pierwszą Wielkanoc w naszym mieszkaniu.
W ogóle nie mam chęci na pieczenie czegokolwiek, odpuszczę sobie chyba nawet robienie Rafaello, choć od dawna chodzi za mną smak na to domowe.
Po co mi to, skoro na każdym kroku coś komuś nie pasuje? Poza tym nie mam ochoty wkładać swojej pracy w coś, co potem zjedzą dwa pasożyty korzystając z dni wolnych od szkoły. I jeszcze będą swoje opinie wygłaszać jakie to niedobre mieląc jednocześnie jęzorami żeby przerzuć jak najwięcej.
Nawet nie wiecie jak mnie cieszy, że w piątek będę siedziała w bibliotece przez całe popołudnie, może nawet do zamknięcia, do 20:00. Nie będę spędzała wieczoru nad górą porów które spróbują wycisnąć moje łzy, nie będę się potem wkurzać, że wspomniany wyżej pasożyt znów spierdzieli mi sałatkę albo wyje pół dania i dla innych mało co zostanie.
Mam również nadzieję, że biblioteka będzie otwarta normalnie już we wtorek i tylko przez trzy dni przyjdzie mi się użerać z tym wszystkim spowodowanym przez dłuższe, świąteczne wolne od szkoły.


Niby jest dobrze, pozytywne nastawienie mam i nie chcę się przejmować tymi dogadywaniami, ale w tym wszystkim jest jeden, bardzo wielki minus. On, a raczej jego nieobecność. Właśnie w takie przedświąteczne i świąteczne dni przygotowywane bo tak wypada, albo żeby zjeść kilka tradycyjnych potraw ja najbardziej tęsknię. Już mnie to łapie, siedzę przy biurku w bibliotece i patrzę jak autobusy przewoźników, którymi wracałam od niego zajeżdżają na przystanek.. PKS Biłgoraj, Stalowa Wola, i ten najważniejszy, Zamość, i dwa lata pożegnań przy tym wielkim napisie na boku autobusu. Kilka dni temu widziałam nawet ten zielony, z żółtymi wzorami i oderwaną kreską nad 'ś'. Ten, którym wracałam po raz pierwszy. Pierwsze takie pożegnanie pierwsze łzy.
Teraz też jakoś smutno. Kolejne święta kiedy będzie daleko. Wiem, że to nic. Trzeba otrzeć łzy, zacisnąć zęby i czekać na ten koniec roku, koniec stażu i początek nowego życia.
Na razie tonę w ogłoszeniach. Tych o pracę w mieście, gdzie mamy zamieszkać, o mieszkanie. Pewnie na poważnie zajmiemy się szukaniem dopiero jak przejdę ze stażu na umowę i będzie więcej czasu żeby tam jeździć i pomagać, ale i teraz warto poszukać, a jak trafi się dobra okazja - umówić się i obejrzeć.. Widziałam już takie perełki w świetnej cenie, ale miasto nie to.. Cóż, trzeba być wytrwałym, mamy czas, a przynajmniej mam pewność, że niczego nie przegapię.
Na razie pozostają marzenia o świętach w naszym wspólnym domu. Jak dobrze, że na Wielkanoc nie ma u mnie tradycji jakiegoś wspólnego posiłku czy składania sobie życzeń. I jak dobrze, ze jest biblioteka do której można zwiać.