Opowieść wigilijna.

Ten post miał wyglądać zupełnie inaczej - tak, jak w opowiadaniu Karola Dickensa o tym samym tytule. Chciałam być takim duchem Jakuba Marleya, który przywołał by dla Was, choć z pewnością byliście grzeczniejsi od książkowego Ebenezera Scrooge'a, duchy dawnych, obecnych oraz przyszłych świąt Bożego Narodzenia.
Napisałam post, który prawdopodobnie pobił by rekord jeśli chodzi o objętość publikowanych tu przeze mnie tekstów. Cofnęłam się w czasie do momentów, których nie pamiętam i ratowały mnie zdjęcia, do chwil, które kojarzę jak przez mgłę, oraz do tych, które silnie zapadły w pamięć.
Równie wiele miejsca poświęciłam na opis świąt teraźniejszych. Nie tylko tegorocznych, bo przed kilkoma laty ta granica między świętowaniem dawnym a teraźniejszym zarysowała się dość mocno, więc uznałam, że można to tak podzielić.
Najkrótsza była część o przyszłych marzeniach... I ostatecznie tylko ona się tutaj pojawi.
Napisałam to chyba zbyt wcześnie. Przed dodaniem przeczytałam kilkanaście razy i chyba wpływ tych popularnych ostatnio Dobrych myśli sprawił, że postanowiłam wcisnąć magiczny klawisz delete oczyszczający otwarte okienko edytora ze złych wspomnień. 
Doszłam do wniosku, że w końcu są to (a przynajmniej być powinny) święta radosne, więc dlaczego mam tu marudzić, wypisywać dlaczego tak nie cierpię świąt i zamiast odliczać dni do ich rozpoczęcia czekam niecierpliwie na koniec tej szopki? Przecież to i tak nic by nie zmieniło, słowa pisane nie mają takiej mocy, nie ześlą mi świętego Mikołaja który wszystkim wkurzającym i czepialskim tyłki rózgami przetrzepie i zaprowadzi porządek dodając trochę świątecznej magii, która zaginęła gdzieś lata temu.
Trzecie święta odkąd jesteśmy razem i trzecie, które spędzimy osobno. Kolejne Boże Narodzenie bez mojej miłości, bez bliskości, bez możliwości złożenia życzeń patrząc w te niesamowite piwne oczy.
Odliczam dni do Sylwestra, naszego drugiego wspólnego. Jeszcze nie wiadomo gdzie, nie wiadomo z kim, ale nawet jeśli zostaniemy w domu oglądając fimy to będzie cudownie, bo razem!
Czekam strasznie na ten 30 grudnia, na prawdopodobny wyjazd.
I czekam też na przyszłość...
Można puścić wodze fantazji, zamknąć oczy i przenieść się w czasie o kilka lat, do małego, przytulnego mieszkanka...
W pokoju mój Mężczyzna pilnujący maluchów czekających niecierpliwie aż włożę ciasto do piekarnika i przyjdę pomóc im ubierać choinkę. Wieszamy bombki i inne ozdoby, do tego pierniki, które wcześniej wspólnie ozdobiliśmy. Wysoko, żeby puchaty kicior, latający za turlającymi się po podłodze bombkami nie dobrał się później do tych smakowitych ciasteczek.
Gaśnie światło, a chwilę potem przystrojone drzewko zapala się dziesiątkami kolorowych światełek. Maluchom błyszczą oczy ze szczęścia, a ja w końcu mam swoje wymarzone święta.
Krótkie te marzenia, przyznaję, ale nie chcę nic więcej dopisywać. W końcu nieważne, co bym tu opisała - przygotowywanie kolacji, zabawę przy piernikach, wieczorny spacer wśród wirujących płatków śniegu... Najważniejsze, żeby to były wspólne święta, z osobą, czy osobami, które są całym światem, dla których warto żyć. Święta pełne miłości.
I tego również Wam chciałabym życzyć - świąt rodzinnych, ciepłych. Spędzonych z tymi najważniejszymi, którzy w pędzie życia i świątecznych przygotowań pozwolą zatrzymać się na chwilę i docenić to, co najważniejsze w życiu - miłość. Wesołych świąt!