Na Guido po raz drugi.

Dziwne to całe blogowanie. Czasem jest tak, że siedzę nad kartką/notatnikiem i w jeden wieczór powstaje kilka notek czekających potem na dodanie, a kiedy chcę napisać notkę na jakiś temat na już siedzę, siedzę i nie pojawiają się żadne nowe słowa.
Nie wiem nawet, od czego zacząć.
Może od tego, że była to już druga nasza wycieczka w to miejsce?
Pierwsza, w zeszłym roku również miała być barbórkowa, jednak telefon z kopalni pokrzyżował nasze plany, bo K. spędził sobotę w pracy.
Zaskoczył mnie kilka tygodni później, kiedy dwa dni po Nowym Roku zabrał mnie na tę wycieczkę.
Pierwszy raz miałam okazję zobaczyć mniej więcej jak wygląda jego praca. Mniej więcej, bo tylko część z urządzeń tam prezentowanych jest używana w górnictwie do dziś, poza tym wszędzie jest dość jasno, a po krótkiej prezentacji przy zgaszonym świetle wiem, że to naprawdę bardzo wiele zmienia.
Drugi zjazd był równie udany jak pierwszy, mimo, że pamiętałam wiele, to przewodnik by inny i zwiedziliśmy też kilka miejsc, do których nie zaprowadzili nas poprzednim razem.
No, ale dość gadania, bo i tak nie dam rady tego opisać tak, jak bym chciała. Zastanawiałam się nie raz, czemu tak mało zdjęć pojawia się u mnie na blogu, skoro tak lubię je robić. Dziś w końcu okazja na pokazanie większej ich ilości, więc zapraszam do oglądania! W fotorelacji znajdują się zdjęcia z obu wycieczek.

 

Zwiedzanie zaczyna się na powierzchni, na własną rękę, bez przewodnika, ale ja na szczęście miałam swojego osobistego, który mi wszystko dokładnie wytłumaczył. A na zdjęciu maszyna, której kierowcą bywa. Jakiś czas temu codziennie, teraz sporadycznie, ale i tak dokładnie wytłumaczył mi co co czego służy. :)

 

A jak nie prowadzi, to sobie jeździ w takich oto wagonach.:)

Wieża szybowa i koło wyciągowe? Zapomniałam jak się nazywa, w każdym razie wysoko na wieży widać jego fragment. Początek wycieczki, wchodzimy do szoli....
I niestety nie mam stamtąd żadnych zdjęć.

 

Poziom pierwszy, 170m, to głównie eksponaty w gablotach. Można tu znaleźć wszystko, od kamieni, przez odciski liści znalezione pod ziemią, lampy, aparaty tlenowe, na mundurze górniczym skończywszy.

 

Poziom drugi, 320m.

 

Ołtarz św. Barbary na poziomie 320. Szczerze podziwiam jej kult, mało która patronka w dzisiejszych czasach jest tak czczona. Każda grupa zawodowa ma swojego partona, ale szczerze mówiąc poza górnictwem niewielu ich znamy, prawda? Ilu wymienimy? Kierowców, strażaków, i u mnie na tym koniec. Świętą Barbarę znają nawet dzieci, i to nie tylko śląskie. Oby to się nie zmieniało z biegiem czasu, bo to naprawdę piękna tradycja!

 

Strasznie mi się podobają takie widoki, zwłaszcza czarno - białe. Co chwila musiałam przystanąć, odwrócić się i zrobić zdjęcie. Pewnie dlatego zawsze szliśmy na końcu, żeby mi żadne ludziki w kard nie wchodziły. ;-)

 

A to znacie bardzo dobrze, bo prawie od początku to zdjęcie jest moim tłem na blogu. Kolejka którą jechaliśmy. Kołysze!:P

 

Biedne konie, które w kopalni pracowały. Choć z tego, co mówili przewodnicy miały tam bardzo dobre warunki... Teraz w kilku miejscach ustawione są ich figury. Niektóre rżą!