Jestem i ja!

Cała historia zaczęła się w zeszły poniedziałek. Myliłam się pisząc tutaj, że pewnie będę gdzieś w okolicach Krakowa kiedy blogspotowy automat doda. Do Krakowa jeszcze spory kawałek był, bo pierwszy bus spóźnił się potwornie. Na początku myślałam, że przez wizytę w sklepie go przegapiłam (choć byłam na dworcu piętnaście minut przed czasem), ale wkrótce podeszła do mnie jakaś kobieta i spytała, czy też czekam na bus do Krakowa. I tak czekałyśmy razem, zastanawiając się, czy przyjedzie, czy jednak w ogóle nie. Pocieszający był fakt, że nie wiało aż tak strasznie.
Pojawił się wreszcie, zmarzniętymi paluchami podałam drobne i odebrałam bilet. Najgorsze już za mną, pomyślałam, bo właśnie do Krakowa dostać się ode mnie najtrudniej.
Siedziałam nerwowo z telefonem w łapie, bo choć do przesiadki na Katowice miałam niecałe pół godziny, to jednak przez wcześniejsze spóźnienie minuty uciekały niepokojąco szybko. Widziałam już z daleka budynek dworca głównego. Zdążę, ucieszyłam się. Założyłam czapkę, schyliłam głowę żeby zasunąć kurtkę i...kiedy podniosłam głowę okazało się, że właśnie podczas wjazdu na płytę dworca minęliśmy się z wyjeżdżającym busem do Katowic.
Zrezygnowana podeszłam do stanowiska z którego odjechał mając nadzieję że znajdę tam jakiś rozkład. I znalazłam informację, która mnie strasznie ucieszyła - te busy odjeżdżają co piętnaście minut! Ledwo się odwróciłam już podjechał kolejny, a wsiadała do niego również... kobieta z którą czekałam na pierwszy bus.
W tym już o wiele luźniej. Można zdjąć kurtkę i zabrać się za czytanie Ze starego pamiętnika - jedynej gazety jaką udało mi się dorwać. Czemu teraz wszystko jest o tych pseudo gwiazdkach?
Zleciało szybko. Nie zwracałam uwagi na to, gdzie jesteśmy, bo już tyle razy byłam na dworcu PKS w Katowicach, że z łatwością zorientowałabym się kiedy trzeba się zbierać do wysiadania. Niestety kierowca mnie zaskoczył, podjechał na plac Andrzeja tuż obok dworca PKP i trzeba było wysiadać, w rozpiętej kurtce, z rozsuniętym plecakiem w jednej, a czapką i gazetą w drugiej ręce. Na szczęście do pociągu było sporo czasu, więc udało mi się szybko ogarnąć, kupić bilet i znaleźć odpowiedni peron, a z tej drugiej strony gdzie nigdy nie byłam miałam z tym mały problem.
Chwała temu, kto wymyślił mapy tras wyświetlane w pociągach, jakby nie one, to pewnie przegapiłabym swój przystanek, bo tak się zagadałam. Udało się wysiąść, znaleźć dworzec autobusowy i przystanek z którego odjeżdżał ten, do którego miałam wsiąść. Bałam się, że przez te wszystkie opóźnienia nie zdążę i będę musiała czekać na kolejny, a tutaj byłam jeszcze kilka minut przed czasem.
Czekałam z niecierpliwością na przystanek pod kopalnią, gdzie mój K. miał dołączyć do mnie po pracy, ale niestety było tyle ludzi, że przywitać mogliśmy się dopiero kilkanaście minut później, na przystanku. Najdłuższe minuty w moim życiu! Niby to tylko miesiąc minął, a czułam się jak byśmy nie widzieli się dużo dłużej. Wreszcie można było się przytulić, ochrzanić go że znów pali (:D) i iść do domu trzymając się za ręce.
To niesamowite, że wystarczy usiąść z Nim przed telewizorem, nawet nie zwracając uwagi na to, co właśnie leci, przytulić się mocno i już człowieka ogarnia taki spokój, jakiego nie czuł od ostatniej wspólnej chwili. Jedno bijące serce, a tyle magii!
Nie sposób opisać wszystkiego, co działo się przez ten tydzień. Noce spacery przez cmentarz i na pyszny kebab (a miałam nie jeść niezdrowego!) Barbórka (z której już się robi osobna notka na następny raz), zajmowanie się biednym kiciem po zabiegu, zabawa z nim i nowe ślady na dłoniach po jego pazurkach, Mikołaj, który obdarował mnie kolejnym reniferem (łosiem?) do kolekcji, misiem w kulce ze śniegiem z której cieszyłam się jak dziecko i cukierkami, bo mój prywatny święty z brodą dba o to, żebym za bardzo z ograniczeniem słodkiego nie przesadziła.
Znów poznanych kilka nowych osób. Przyznaję, nie było tak strasznie jak się spodziewałam, ale to nie zmienia faktu, że dalej nie lubię takich spotkań z kimś, kogo nie znam. Cóż, może kiedyś mi minie?
Niestety te dni minęły jak zawsze zbyt szybko. K. musiał wracać do pracy, a ja do domu. Znów łzy przy pożegnaniu, choć to tylko trzy tygodnie i zobaczymy się znów, prawdopodobnie na dużo dłużej niż teraz, bo brakło nam czasu na latanie z podaniami i trzeba się tym obowiązkowo zająć następnym razem.
Nie lubię się z nim rozstawać. Wydawać by się mogło, że po tych dwóch latach powinnam być jako tako przyzwyczajona do tęsknoty, a jeśli nie do niej, to choć do pożegnań. Fakt, nie rozpaczam jak niektóre dziewczyny z notkach które czytam, że dwa dni czy tydzień się nie widzieli i już usycha z tęsknoty, ale zaczyna mi to coraz bardziej doskwierać. Poznaję coraz więcej wspólnego życia i przyzwyczajam się do chwil spędzonych razem zamiast oswajać się z jego nieobecnością.
Wróciłam do domu w złym humorze, chciałam go sobie poprawić przeglądając zdjęcia z wyjazdu i dopiero wtedy zostałam łaskawie poinformowana, że laptop nie działa. Podobno nikt nic nie robił, poza graniem i przeglądaniem Internetu, ale BSOD jak byk pokazuje błąd najnowszej instalacji.
Wszystko skończyło się wgraniem nowego systemu, dobrze, że grzeczną uczennicą byłam i przypomniało mi się, że można to zrobić bez formatowania partycji. Przezornie zgrałam wszystko co potrzebne, ale na szczęście nie zniknęło nic poza sterownikami i starym systemem oczywiście, więc mamy sukces!
Po powrocie okazało się też, że blogspot na telefonie jakoś inaczej mi działa. Nie patrzyłam dokładnie co i jak bo akurat padła bateria a nie chcę ruszać telefonu kiedy się ładuje bo i tak bolec dziwnie wykrzywiony nie wiadomo czemu, więc nie wiem jak to dokładnie jest, ale po próbie zalogowania się nie wyskoczył błąd tylko normalny pulpit nawigacyjny bloggera! Mam nadzieję, że teraz i na telefonie będę mogła komentować z konta Google, no i że wreszcie będę miała dostęp do listy obserwowanych. 
Oby nie okazało się, że nadzieja matką głupich!