Kilka słów.

Śląsk mnie złapał, wciągnął i nie chce puścić. 

Czasu mam aż nadto, właściwie mogłabym być tutaj codziennie... jednak nie mam za bardzo o czym pisać. Ot, takie zwyczajne, nudne, szare życie. Czekamy sobie na remont kuchni, w której dalej sypie się tynk ze ścian, przez co myję podłogi w mieszkaniu zdecydowanie zbyt często. Najbardziej cierpią na tym moje paznokcie, kiedyś tak lubiłam ciekawe kolory i wzory, a teraz już nawet nie pamiętam kiedy miałam je dłuższe i pomalowane - chyba na Boże Narodzenie?

Poza częstym sprzątaniem siedzę w kuchni robiąc przeróżne obiadki. Jednak - co wiąże się z punktem o czekaniu na remont - nie jest to na razie nic wyszukanego, bo nie ma zbytnio miejsca na przygotowanie składników, a i zakupów nie ma co większych robić, bo obecnie do dyspozycji mam zaledwie jedną szafkę. Najbardziej ubolewam nad brakiem piekarnika. Co prawda w starej kuchence piekarnik jest, gazowy, ale próba upieczenia makowca na święta zakończyła się niepowodzeniem - siedział ponad dwie godziny, a i tak wyszedł lekko niedopieczony, więc daruję sobie różnego rodzaju biszkopty, kruche ciasta i małe ciasteczka. 

Z fotografią kulinarną też się muszę wstrzymać aż wytną rosnący za oknem kuchni cis. Niby drzewko ładne, zwłaszcza gdy śnieg je delikatnie oprószył, jednak przez jego obecność w kuchni panują całkowite ciemności, już przygotowując obiad ok godziny 14 muszę świecić światło żeby widzieć co mi się w garnkach dzieje.

Przeprowadzając się tutaj liczyłam na masę zdjęć. W końcu tu jedno miasto wchodzi w drugie, wystarczy wsiąść w miejski, jechać wieczorem w jakieś ciekawe miejsce, skręcić statyw i działać... Tylko niestety nie ma z kim. Narzeczony po zmianie pracy chodzi spać bardzo wcześnie, zazwyczaj po 20 jest już w łóżku, a sama nie znam okolicy na tyle, żeby się szwendać wieczorami w samotności, zwłaszcza ze sprzętem fotograficznym. Fakt, że najdroższy to on nie jest, ba, napisałabym nawet, że z najniższej półki, jednak na pierwszy rzut oka tego nie widać, zwłaszcza w nocy... I mimo wszystko stracić bym go nie chciała. 

Poza tym śląskie powietrze chyba mi nie służy. Wcześniej odporność na 6+, czy zmarzłam czy zmokłam nic mi nie było przez bardzo długi czas, żadnych chorób, zwolnień... A tutaj jestem od połowy listopada a za sobą mam już drugie przeziębienie. Niezbyt optymistyczny fakt, jednak mam nadzieję, że więcej mnie nic nie dopadnie. 

Jedyne, co mi ostatnio dobrze idzie to szydełkowanie. Jeśli ktoś wpada na Facebooka to może wie, że ostatnio produkuję trochę więcej kordonkowych ozdóbek.

Dodatkowo założyłam typowo szydełkowe konto na Instagramie. Długo się zarzekałam, że konta tam nie założę, jednak nie będzie tam moich prywatnych zdjęć a jedynie szydełkowce, więc pomyślałam: czemu nie? W końcu każdy (poza spamem) sposób na prezentowanie swoich wyrobów jest dobry. 

Miałam jeszcze chęć zapisania się na kiermasz wielkanocny, jednak ostatecznie doszłam do wniosku, że mam zbyt mało czasu i nie udałoby mi się przygotować dostatecznej ilości ozdób nawet na wynajęcie stoiska wspólnie z jeszcze jedną osobą. Cóż, może w przyszłym roku? ;)

Mężczyzna mój strasznie się zaangażował w to moje szydełkowanie, co jakiś czas znosi do domu kordonki w kolorach, których jeszcze nie mam, albo w drodze z pracy wstępuje do sklepów w poszukiwaniu krochmalu, którego ja znaleźć w tym dużym mieście nie potrafiłam. 

I tak sobie żyjemy, dni mijają, moja sytuacja ciągle nie wyjaśniona, każda próba dodzwonienia się do byłego szefostwa kończy się obietnicami kontaktu...tylko, że nic później z tego nie wychodzi, a ja trwam sobie w takim zawieszeniu i już mnie szlag trafia, bo fajnie by było w końcu mieć jakieś swoje zajęcie, a nie tylko siedzieć i szydełkować. Mam nadzieję, że szybko się wszystko wyjaśni, bo inaczej tylko kota kupię, bujany fotel i zakopię się we włóczkach i kordonkach jak 80 letnie babcie.