Po raz trzeci ze świętą Barbarą.

Kolejny raz grudzień powitał nas słoneczną, prawdziwie wiosenną pogodą. Zaczynam się już przyzwyczajać, że ten początek miesiąca ze świętem patronki górników - świętej Barbary nigdy nie będzie typowo zimowy, śnieżny. Nie będzie szronu na drzewach, śniegu, a mój górnik zacznie narzekać, że długo czekał na płaszcz, a teraz jest mu w nim zbyt ciepło, bo wystarczyłby sam mundur.

Tegoroczna Barbórka - jak i dwie poprzednie - jedyna i wyjątkowa. 

Dzień miał zacząć się od wspólnego oddawania krwi - ja i dwóch górników w galowych mundurach. Panie w stacji krwiodawstwa zachwycone, niestety ostatecznie z igłą w żyle siedziałam tylko ja, panowie nie zostali dopuszczeni. A i moje oddawanie nie skończyło się happy endem, bo w pewnym momencie krew płynąć przestała. Urządzenie zaczęło pikać, pielęgniarz (tak, pierwszy raz w życiu kłuł mnie facet!) przestraszony, że zaraz będzie skrzep, krew do wywalenia. Tankowanie wody, masowanie żyły, przesuwanie igły w tej żyle... No cuda, ale niestety do końca nie dociągnęłam. Cóż, mojej krwi nikt nie dostanie, ale na pewno przyda się do jakichś badań, choć tak można pomóc. A następnym razem proszę w mojej obecności nie opowiadać o jakichś odciętych palcach, dłoniach wkręconych w tryby, oderwanych, zawijanych a później przyszywanych. Przynajmniej nie w momencie, kiedy krwiożercza rurka właśnie próbuje ze mnie wyssać 450 ml.

Po wyjściu z przychodni tradycyjnie msza, w tym roku u Narzeczonego w kościele. Potem orkiestra, na którą czekaliśmy razem cały rok, a nawet dwa lata, bo w 2014 nie udało nam się ich zobaczyć. Przejście pod pomnik poległych górników, złożenie kwiatów. Zdecydowanie coraz bardziej podoba mi się to święto.

Mikołajki również udane... I miłe zaskoczenie, wychodzimy wieczorem zrobić kilka nocnych ujęć w mieście, a tu przed nami... Mikołaj właśnie!:D Z prawdziwą brodą, czerwoną czapką z małym dzwoneczkiem. Teraz strasznie żałuję, że nie przyszło mi wtedy do głowy, żeby zrobić sobie z nim zdjęcie.

A mój prywatny mikołaj znów próbuje mnie utuczyć, zrobił zapas waty cukrowej (która zabarwiła nam jęzory), czekoladek... Chyba chce, żebym szybko uzupełniła wszystko to, co tracę na ćwiczeniach, wredota! :D

Niestety wszystko co dobre szybko się kończy i nim się obejrzałam musiałam wracać do domu, bo żadne z nas nie miało więcej wolnego. Jednak dziś już dziewiąty, dziesiąty prawie, więc do końca grudnia minie błyskawicznie i znów się widzimy. A potem? Tak, robi się poważnie. I dzięki temu jeszcze bardziej nie mogę doczekać się wiosny. Marzenia jednak się spełniają!

Tymczasem szukam dla Narzeczonego jakiegoś symbolicznego prezentu gwiazdkowego, najlepiej coś żeby zrobić własnoręcznie... Obym zdążyła. Jutro do pracy, czas odłożyć szydełko na kilka godzin... Może to i dobrze, bo ostatnio macham nim nałogowo i czasem bolą mnie już paluchy.

Wszystko dobrze się układa. Najlepszy Narzeczony, wielkie wiosenne plany, skończony bieżnik szydełkowy z różą, kolejna świąteczna serweta w trakcie robienia... I pierwsza sprzedana, jestem dumna. Jedyne, czego brakuje do pełni szczęścia to zimy. Takiej prawdziwej, witającej szronem na drzewach, białą kołderką na polach i łąkach, która przykryje te obecne szarości. Płatków śniegu wirujących na wietrze w sylwestrową noc, kiedy będziemy razem patrzeć w niebo na kolorowe światełka. Tak, zdecydowanie tylko tego mi brakuje.

Gdzie ja mam ten mój blond łeb? O zdjęciu zapomniałam! No, już nadrabiam.