Gdyby doba była dłuższa...

Dobrze, że nie zabrałam się za ten wpis wczoraj przed pracą, choć miałam taki zamiar. Prawdopodobnie byłby on jednym wielkim marudzeniem już wtedy, a dziś owo marudzenie sięgnęłoby zenitu, bo okazało się, że wszystkie minusy bardzo szybko przeobraziły się w plusy i post ten byłby już zwyczajnie nieaktualny. 

No, przynajmniej większość tych minusów, bo to, co się teraz w kraju dzieje pozostawia wiele do życzenia... Jednak zakładając tego bloga obiecałam sobie, że tematów politycznych tutaj nie będzie, więc będę się dalej trzymać tego postanowienia - zwłaszcza, że na horyzoncie majaczy nam już ten 2016 i zapowiadane czystki w mediach publicznych. Niektóre osobistości ze świata polityki już straszą pozwami media prywatne, więc kto wie, czy taki mały, szary bloger jak ja nie zostanie wytropiony i pociągnięty do odpowiedzialności za jedno nieuważne słowo...

Wczoraj w pracy zaskoczył mnie kurier. Zaskoczył dosłownie, zadzwonił niespodziewanie, że ma dla mnie paczkę. Nie miałam pojęcia co to może być, bo nie dostałam wiadomości, że jakaś oczekiwana przeze mnie rzecz została już wysłana. Tajemniczą przesyłką okazał się być duży, sportowy plecak. Nareszcie! Nie będę musiała więcej pożyczać od siostry, która do tej pory była posiadaczką największego plecaka w rodzinie. Poza tym mój kochany Narzeczony zawsze dba o to, żebym wyjeżdżając od niego miała przynajmniej dwa razy więcej rzeczy niż kiedy przyjechałam, więc w końcu nie będę musiała kombinować z pakowaniem i reklamówkami, nie będę się na niego wkurzać, że znów nie potrafię się szybko ogarnąć do wysiadania, a przesiadek mam kilka.

Drugim takim małym plusem jest dzisiejszy mail, że moja zamówiona fotoksiążka wreszcie została wydrukowana oraz spakowana i wkrótce (mam nadzieję, że jeszcze dziś, bo mail był z wczesnych godzin porannych) zostanie wysłana. Nie mogę się już doczekać kiedy zobaczę efekt końcowy! Może jeszcze przed świętami? 

Więcej na temat samego zamówienia oraz wykonania albumu napiszę, kiedy już będę miała go w swoich łapkach. Kto wie, może tym postem zachęcę kogoś do zrobienia takiego prezentu bliskiej osobie? A może wręcz przeciwnie, zniechęcę, jeśli wykonanie nie przypadnie mi do gustu? Sama nie wiem czego mogę się spodziewać, jestem zniecierpliwiona!

Jeszcze nie zdążyłam Wam pokazać mojej szydełkowej serwety robionej techniką filetu, a już skończyłam dziś kolejną składającą się ze  śniegowych gwiazdek w kolorach złotym, czerwonym i kremowym. 

Wkręciłam się w to strasznie. Od dawna mi się podoba, ale ostatnio nawiedziła mnie jakaś mega faza na machanie szydełkiem i kolejne rzeczy powstają w szybkim tempie. Może dla wprawnych szydełkomaniaczek to moje tempo nie jest jakieś zastraszające, bo wiem, że niektóre potrafią robić i trzy razy szybciej, ale dla mnie na obecnym etapie to naprawdę dużo.

W planach na teraz - chusta z ciemnej, cieniowanej włóczki, za którą zabiorę się za moment, jak tylko nadrobię blogspotowe zaległości. A zaraz po tym - a może w międzyczasie? - smok w barwach Wisły Kraków! :D

Jak sami możecie się domyślić - szydełko pochłania cały mój czas wolny, na Internet nie zostaje go zbyt wiele. I z jednej strony dobrze, ale z drugiej - zaległości rosną w tempie zastraszającym.

Posty zaplanowane, może na święta zrobię jakieś dobre ciacho, którego jeszcze do tej pory nie zdążyłam wypróbować i w końcu wstawię tu parę zdjęć kulinarnych... Tak, wszystko zaplanowane... Tylko dajcie trochę więcej czasu.

Wiem, że trochę krzywa. :/ poszłam do pracy, kilka szpilek puściło i nikt nie poprawił. :/ ale i tak naciągnięcie tylko do zdjęcia, gdy znajdzie się ktoś chętny naciągnę jeszcze raz, od linijki. :)