Wszyscy kłamią?!

Internet... Z jednej strony kopalnia wiedzy, w której można znaleźć odpowiedzi na praktycznie wszystkie nurujce nas pytania, w obecnych czasach niemalże niezbędny do nauki... A nawet, jesli nie niezbędny, to bardzo tę naukę ułatwiający.

Z drugiej jednak można go porównać do wysypiska różnego rodzaju użytkowników portali społecznościowych, for tematycznych, blogów. 

Każdy z nas dostaje możliwość - mniej lub bardziej anonimową - do wyrażenia swojego zdania na dany temat. Można go skomentować,poddać dyskusji czy opisać swoim okiem na własnej stronie.

Można dyskutować o rzeczach bardzo ważnych, tych mniej, jak i zupełnie błahych. 

Można opisywać historie ze swojego życia, przemyślenia, uczucia.

Można wiele.

Jednak różnica między tym, co można, a tym, czego robić się nie powinno jest bardzo cienka.

Ledwie zauważalna.

Zaciera się z biegiem czasu. Łatwiejszy dostęp do nowych połączeń, sprzętów, zmian adresów czy nazw użytkowników sprawia, że ludzie nie zastanawiają nad tym, co piszą. 

Potrafią obrzucić mięsem, skrytykować każde, nawet ogólnie przyjęte prawo czy zwyczaj, ale także rozpowszechniać nieprawdziwe informacje nie tylko o innych, ale również o sobie.

Każdy marzy o jakiejś tam popularności. Nie mówcie, że nie... Rozumiem, że można nie mieć parcia na szkło, nie śnić o tysiącach obserwujących i setkach komentarzy - też tak mam, ale jednak cieszą te cyferki. Są jednak tacy, którzy do popularności chcą dążyć za wszelką cenę - spamem, obietnicami udostępnień, obserwacji, ale także wypisywaniem na swój temat nieprawdziwych informacji, które w ich mniemaniu mają przyczynić się do wzrostu oglądalności.

Jedni opowiadają o imprezach czy wycieczkach, które nigdy nie miały miejsca. Inni wymyślają sobie przyjaciół i bynajmniej nie ma to nic wspólnego z wyimaginowanymi towarzyszami zabaw z dzieciństwa.  Są tacy, którzy dla większej ilości komentarzy będą się chwalić nieswoim domem czy samochodem, sami "podniosą" sobie oceny na świadectwie czy usuną kilka kilogramów w programie graficznym dodając trochę centymetrów w biuście i wygładzając twarz.

To kłamstwa z gatunku tych mniejszych, w większości nieszkodliwych - poza wielkim wstydem (albo i nie...) jeśli cała historia by się wydała.

Jednak jakim trzeba być człowiekiem, jakie parcie na popularność trzeba mieć, żeby dla większej ilości wyświetleń rozpowszechnić bajkę o swojej śmierci?

Dwudziestolatek, sprawiał wrażenie inteligentnego. 

Wiersze, które pisał - choć nie do końca poprawne stylistycznie opisywały wielkie uczucia i nawet taka czepialska zołza jak ja nie miała nigdy sumienia zwrócić na to uwagi. 

Wiele osób tam wchodziło, czytało opisy wielkiej, tragicznie zakończonej miłości (która pewnie też była wielką wymyśloną bzdurą) niejednokrotnie wylewając łzy na klawiaturę. 

Mijały miesiące, w  rewanżu na jego bardzo kreatywne i długie komentarze na blogu pojawiało się coraz więcej osób.

Jak grom z jasnego nieba spadła wiadomość, że ów chłopak nie żyje, a kilogramy, których utratą poprzez ćwiczenia tak się chwalił miały być szybko utracone przez ciężką chorobę, która wygrała.

Z rzadkich wpisów, pod którymi pojawiało się masę komentarzy , dowiadywaliśmy się, że konto dalej będzie prowadzone, przez przyjaciela zmarłego. Na wielu blogach zaprzyjaźnionych pojawiły się łzawe wpisy o utraconym znajomym, wielkim talencie i inne tego typu.

Jakiś czas wszystko było "dobrze".

Dopóki oglądalność nie zaczęła spadać i "przyjaciel" nie próbował jej znów podnieść komentarzami.

Coś zaczęło śmierdzieć. Bardzo.

Pierwszym sygnałem była niechęć do futrzaków kociaków. Potem były wspomnienia o ćwiczeniach, takiej samej szkole, planach wyjazdowych. Dość podobna składnia zdań, interpunkcja. 

Gwoździem do trumny był identyczny adres IP.

Konto zniknęło.

Za kilka tygodni pojawiło się znów, pod innym adresem. Te same teksty, tym razem podpisane imieniem nieżyjącego podobno chłopaka. 

Idiotyczne tłumaczenia w prywatnych wiadomościach, wmawianie, że to włamanie było, znajomy hasła pozmieniał i on o niczym nie wiedział.

Pół roku oszustw, tylko dla większej ilości wejść, dla współczucia.

Gdzie jest granica?

Ile możemy o sobie naopowiadać żeby zdobyć popularność?

Czy naprawdę warto kierować się w życiu zasadą "nieważne jak, byleby gadali"?