Blond rozważania o miłości.

Kilka postów czeka w kopiach roboczych…Czyżby trafiły tam na wieczne niedodanie? Jest też lista tematów, na które napisać bym chciała… A nagle w jednej chwili pod wpływem jakiegoś impulsu w głowie pojawia się taka iskierka, mały pomysł, który rośnie, rozpala się niczym wielkie ognisko i już wiadomo, że będzie nowy post, a wszystko inne odchodzi w zapomnienie czekając znów na swoją kolej.

Tak właśnie było dziś, kiedy jechałam na popołudnie do pracy, a z głośników poleciały pierwsze słowa tak dobrze mi znanej piosenki Perfektu.

"Nie mogę Ci wiele dać, bo sam niewiele mam..."

 Czego właściwie oczekuje od nas miłość? Jakich darów, poświęceń, wyrzeczeń?

Jedne marudzą, bo nie widują się z chłopakiem częściej niż raz w tygodniu. Inne, bo nie udało się gdzieś pojechać na weekend. Jeszcze inne, bo partner zapomniał o jakiejś rocznicy pierwszego pocałunku/spaceru/randki; nie dał kwiatów albo wręcz przeciwnie - dał misia, ale miś był za mały.

Czy to naprawdę tak ważne? 

Przecież liczą się chwile!

Ktoś może powiedzieć, że idealizuję, bo rzadko widuję się z moim Mężczyzną. Być może, ale to, że nie spędzam z nim zbyt wiele czasu pozwala mi doceniać te najmniejsze gesty. 

Tradycję z podpisywaniem biletów PKP, nasz mały rytuał otwierania jajka-niespodzianki, keczupowe uśmiechy i serduszka na kanapkach, smak gorzkiej herbaty z cytryną i jego zimnych ust tuż po tym jak otworzy piwo. 

Tak można wymieniać i wymieniać, z czystym sumieniem mogę napisać, że bez końca. 

A czy miłość ma koniec?

Jakaś pesymistyczna część mnie burczy gdzieś w środku: oczywiście, że ma. W końcu jest teraz tyle rozstań, rozwodów. Przecież ci ludzie też się kiedyś kochali, tak jak i ja kocham. 

Pomylili się? Uczucie przeminęło? 

A może zwyczajnie nie potrafili go docenić?

W pogoni za pracą, ratami kredytu, odkładaniem potajemnie kilku groszy na jakiś prezent, bo wypada… Gdzie tu miejsce na miłość, na okazywanie uczuć?

To trochę tak, jak z telefonami - kiedyś miało się jeden, dbało się, chuchało i dmuchało niemalże jak na małe dziecko. W końcu to był drogi - bardzo drogi - sprzęt, nawet taka zwykła nokia nazywana teraz cegłą. Doceniało się, bo z góry było wiadomo ile trudu, ile wyrzeczeń będzie kosztowało odłożenie pokaźnej sumy na kolejny aparat. A może nawet nie byłoby go gdzie kupić, bo najbliższy salon z tego typu rzeczami był odległy o kilkadziesiąt kilometrów...

Teraz? Po co uważać, po co dbać, skoro żeby kupić nowy nie trzeba nawet wychodzić w domu, wystarczy wybrać model, kliknąć kilka razy i za odpowiednią opłatą dowiozą sprzęt do domu. Nie trzeba nawet czekać aż stary się zepsuje. Przecież na rynku jest tyle dostępnych nowych modeli, ciągle ulepszają ich funkcje, więc po co "męczyć się" ze starym, skoro można mieć nowy (lepszy?)?

Teraz, z racji miejsca w którym pracuję przeglądam relację z imprez odbywających się w gminie żeby móc wybrać z nich te odbywające się w naszej instytucji i wpisać do kroniki. 

Wśród nich już kilkakrotnie przewinęły się artykuły o wręczeniu medali na 50tą rocznicę ślubu.

Myślicie, że w naszym - nazwijmy to - "pokoleniu przed 30stką" będzie wiele takich par, które przeżyją ze sobą te 50 lat? Nie mówmy nawet o ślubie, tylko związku. 

50 lat...kawał czasu! Ile pracy potrzeba, żeby przez tyle lat nasze wady nie doprowadziły do poważnych kłótni, rozstań. 

Kiedyś ludzie nie zdradzali, nie rozwodzili się, bo tak nie wypada.

Na pewno?

Może zwyczajnie nie czuli takiej potrzeby? Wiedząc ile czasu upłynęło od pierwszych nieśmiałych spojrzeń do pocałunku czy spotkania sam na sam, gdzie i tak pewnie byli pod jakąś tam kontrolą osób trzecich, żeby przed ślubem nie wydarzyło się nic niestosownego. Załatwianie formalności, pozwolenia rodziców.. 

Dużo wysiłku włożonego w to, żeby wreszcie połączyć się z tą jedną, wyjątkową osobą, więc dlaczego jakaś chwilowa fascynacja kimś nowo poznanym miałaby to zniszczyć? Przyszło, to i odejdzie, a miłość zostanie.

W XXI wieku, do którego w ogóle wolałabym się nie przyznawać, jest zupełnie inaczej. Może nie powinnam marudzić, bo gdyby nie to ogólnodostępne połączenie ze światem zwane Internetem pewnie bym mojego Mężczyzny nie poznała..

Internet daje pewną swobodę w poznawaniu, w końcu zawsze można wcisnąć czerwony krzyżyk gdyby coś  było nie tak, i przy odrobinie szczęścia rozmówca nie pozna nawet naszego imienia. Można flirtować, wymieniać się zdjęciami, umawiać nawet.. I pewnie niejednokrotnie zostać oszukanym, zostawić swoje uczucia i nie mieć nic, bo z drugiej strony to tylko chwilowa fascynacja, albo co gorsze - zabawa. 

Wiem, że mogę  być monotematyczna, ale jednak oprócz tej burczącej pesymistki jest we mnie również optymistka, która od prawie dwóch i pół roku każdego dnia rośnie w siłę u uparcie twierdzi, że miłość na całe życie jest możliwa. 

Oczywiście i ta optymistka zdaje sobie sprawę z tego, że nie każda relacja przetrwa, bo to zwyczajnie nie to. Ale jeśli już trafi się na kogoś takiego, że te przysłowiowe motylki rzeczywiście się pojawiają, a na samą myśl o zbliżającym się spotkaniu uśmiecha się szeroko i podskakuje z radości kiedy nikt nie widzi - warto to docenić. 

"Cieszmy się z małych rzeczy, bo wzór na szczęście w nich zapisany jest!"