Każdy robi to, co lubi, czyli kilka słów o dziwnych komentarzach dotyczących mojego hobby.

Październik minął, przyszedł listopad, wraz z nim niższe temperatury i ciemne wieczory przedłużone o kolejną godzinę przez zmianę czasu, której tak nie lubię. Ciężko się przestawić, przynajmniej na początku - szybciej robi się ciemno, w dodatku u mnie w domu obiady zawsze były dość wcześnie więc teraz, po cofnięciu zegara, mogłabym je jeść właściwie na śniadanie. W w sytuacji 'ekstremalnej', pierwszego dnia po zmianie obiad był gotowy już o 11:15. :O

Jest jednak jeden plus tej zmiany, bo właśnie ona i te długie wieczory na które trochę marudzę skłoniły mnie dwa lata temu do sięgnięcia po szydełko. 

Początki były trudne, zresztą muszę się przyznać, że była to już moja kolejna próba nauczenia się, a poprzednie nie trwały jakość specjalnie długo więc i tym razem nie pokładałam jakichś wielkich nadziei w nowym hobby. Zrobiłam kilka śnieżynek i mini aniołków, kilka poleciało do cioci, reszta została w pudełku...i się skończyło. Na kilka miesięcy zaledwie, ale znów myślałam, że to koniec, aż pewnego dnia pokazałam Narzeczonemu jakieś zdjęcie tych gwiazdek, właściwie nie wiem czemu, przypadkiem może? Może źle kliknęłam, nie to zdjęcie które chciałam, pojęcia nie mam, ale cóż- stało się, poszło i się spodobało!

Gdzieś tam z tyłu głowy zaczął kiełkować pomysł zrobienia mu takiej serwety z herbem górniczym, jednak nigdzie nie mogłam trafić na odpowiedni wzór, a sama nie umiałam (i wciąż nie umiem) tyle, żeby się zabrać za rozrysowanie go samodzielnie. Pomysł upadł (a raczej został odłożony w czasie, bo czasem zdarza mi się szukać takich wzorów), a ja wzięłam się za coś innego. Jeden wzór, drugi, kolejny... I tak minęły dwa lata.

Z tej okazji postanowiłam napisać, co mnie irytuje w podejściu ludzi do szydełkowania i rękodzieła ogólnie. Wiem, że niewiele osób tworzących tutaj wchodzi, ale przecież każdy z Was pewnie przynajmniej raz w życiu spotkał się z nieprzychylnymi komentarzami na temat swojej pasji ze strony osoby, która nie miała o niej zielonego pojęcia.

"W chińczyku taka serwetka to 7 zł kosztuje, a nawet większa jest"

Ok, tanio nie jest i rozumiem, że nie każdy może sobie pozwolić na obrus za kilka stów (raz trafiłam na rekordzistę za 1500 zł, ale robota była idealna, niteczka cieniutka, naprawdę towar wart swojej ceny wizualnie, a i domyślam się ile długich miesięcy musiała poświęcić jego autorka na stworzenie takiej pajęczynki), ale porównywanie towaru wykonanego ręcznie z kordonka wysokiej jakości do jakiejś taniej chińszczyzny którą robił nie wiadomo kto, gdzie i z jakiego materiału? 

"Myślisz, że ktoś Ci to kupi za tyle pieniędzy? (...) 

Mogłaś wybrać tanią wełnę i zrobić coś za 1/3 tej ceny!"

Raz w życiu odpisałam na pytanie "dlaczego tak drogo" i więcej tego błędu nie popełnię. Osoba, która je zadała błyskawicznie wygooglowała sobie że są włóczki również za 4 zł i stwierdziła, że nie musiałam od razu dawać 12,50 zł za motek. Owszem, mogę zrobić szalik i czapkę (tego dotyczyło pytanie) z wełny za te 4 zł, ale sobie, albo komuś z bliskiej rodziny. Nie chcę później afery, że się po pierwszym praniu rozleciało, rozciągnęło, albo gdzieś popruło i trzeba szydełkiem dziurę załatać. Nigdy nie próbowałabym wcisnąć jakiemuś klientowi towaru w taniej, niesprawdzonej wełny! Przyznaję, że są również tanie i dobre, ale nie mam jeszcze dobrego rozeznania i dziergam z włóczek z polecenia bardziej doświadczonych pań, dopiero zaczynam testować 'na sobie' te tańsze materiały. I dopóki nie przetestuję, to nie będę firmować swoim nazwiskiem jakichś rozlatujących się szmatek, bo klient nie wróci po kolejne rzeczy, nie poleci mnie kolejnym osobom i - nie oszukujmy się - sama bym nie chciała takiego szajsu od kogoś kupić, czy nawet dostać za darmo.

"To dla starych bab!"

Nie wiem jak inne formy rękodzieła, ale kiedy słyszy się hasła: druty, szydełko, to jakoś automatycznie ludzie przed oczami mają obraz starszej pani siedzącej w bujanym fotelu, która ma dookoła porozrzucane pełno kolorowych kłębków. I jeszcze najlepiej, żeby owa pani miała jakiegoś czarnego albo burego kota, który by sobie uroczymi łapeczkami te kłębki po podłodze turlał. Świat się zmienia, rękodzieło wraca do łask, staje się coraz bardziej popularne i zajmują się nim coraz młodsze osoby. Na facebookowych grupach szydełkowych ciągle jeszcze przeważają panie w wieku 50+, ale jest też sporo młodych użytkowniczek i mam nadzieję, że będzie ich coraz więcej a ludzie przestaną na mnie patrzeć jak na wariatkę, że lekko po dwudziestce znalazłam sobie takie "stare" zajęcie.

"Po co Ty to robisz, jak takie czasochłonne?!"

Chyba moje "ulubione". Kurcze, każdy ma jakieś hobby, nie? Każdy coś tam lubi: książki, oglądanie filmów, łowienie ryb, jazdę motocyklem, granie w gry komputerowe. I każdy poświęca swoim pasjom tyle czasu ile uważa za stosowne. Ja nikomu nie wytykam paluchem, że cały wieczór siedział z nosem w monitorze bo miał jakiś ważny wyścig w grze czy zarwał nockę na maratonie filmowym, więc chciałabym, żeby mi ludzie nie wypominali ile godzin muszę poświęcić żeby coś wyglądało ładnie.

"Podoba Ci się to w ogóle?"

Nie, wcale mi się nie podoba! To nie moja wina, tylko to wredne szydełko mi się jakoś do łapy przykleja, a potem wysyła do mózgu sygnały: słupek, oczko, słupek, słupek, a ja otumaniona niezbadaną siłą siedzę, robię i nie mogę przestać. Słyszałam to pytanie nie raz, głównie w połączeniu ze "starymi babami", no bo jak może mi się podobać coś tak staroświeckiego? Myślałam, że powinno być jasne, że jeśli na coś poświęcam dużo czasu i robię rzeczy nie tylko dla innych, ale i dla siebie, to musi mi się to podobać...ale najwyraźniej nie jest to tak oczywiste jak myślałam.

"A inne to sprzedają drożej!"

No i jesteśmy na drugim biegunie cenowym, jak nie zbyt drogo, to znów zbyt tanio. Ludziom nie dogodzisz, coraz bardziej utwierdzam się w tym przekonaniu. Wyceniając swoją pracę biorę pod uwagę wykorzystane materiały, czas poświęcony na stworzenie, ale również przeglądam podobne rzeczy wykonane przez inne osoby i faktycznie, zawsze daję kilka złotych mniej, ale nie jest to jakieś przyciąganie klienta na siłę niższymi cenami - po prostu uważam, że nie jestem jeszcze na takim poziomie, żeby wyceniać się tak wysoko jak doświadczone panie, które zajmują się dzierganiem lat trzydzieści i wszystko co z ich rąk wychodzi jest równe, idealne wręcz. Trzeba się cenić, ale sprawiedliwie. :)

Chciałam Wam znów coś pokazać na zdjęciach, ale ostatnio "siedzę w świętach" żeby się wyrobić na grudzień, nie mam nic innego, więc sobie daruję. I tak wystarczająco irytuje mnie, że zaczęły już lecieć świąteczne reklamy, nie będę do tego dokładać swojej cegiełki na początku listopada.