A kiedy przychodzi noc...

Nie ogarniam.

Kolejna nieprzespana noc. Ostatnio jest ich coraz więcej - tych nieprzespanych w ogóle, albo tych, z których udaje mi się urwać godzinę lub trzy.

Mimo wczesnego wstawania, mimo wakacyjnej fizycznej pracy, mimo przysypiania nad klawiaturą z kubkiem kawy w ręce nie potrafię walnąć się na poduszkę i przespać spokojnie kilku godzin.

Z racji tego, że od dawna mam mocno pokręcone sny myślałam, że do horrorów można się przyzwyczaić i przez bardzo długi czas nie robiły one na mnie najmniejszego wrażenia. Niestety ostatnio dużo się zmienia i obrazy jakie tworzą się w mojej głowie kiedy śpię zaczynają się robić naprawdę przerażające. Niby nie mają nic wspólnego z tymi książkowymi historiami które do tej pory próbował sobie otworzyć we śnie mój mózg - nie są tak krwawe, nie są tak bardzo nierzeczywiste. I chyba to, że są tak mocno prawdopodobne przeraża mnie najbardziej. Ludzie, których nie chciałabym nigdy stracić...a właściwie jedna osoba, bez której nie potrafię sobie wyobrazić życia, pokazana w najróżniejszych, najstraszniejszych sytuacjach... 

Nie potrafię ostatnio znaleźć nic optymistycznego. Pamiętam te dni, kiedy naprawdę niewiele trzeba było żebym latała z bananem na mordce, a teraz... są słowa, które sprawiają, że się uśmiecham, są chwile, w których czuję się tak mega wyjątkowo, ale po chwili wszystko znów znika spychane gdzieś na dalszy plan przez koszmarne myśli, strach. Mój mózg pokazuje mi tylko te najgorsze scenariusze, zamiast myśleć o szczęściu jakie mogę mieć zamykam się w wizjach tego, kto ucierpi na moich decyzjach.

A to, co przede mną jest chyba najgorszym testem życia. Sypie się wszystko, w co wierzyłam przez ostatnie kilka lat... Nawet nie przez kilka lat, sypie się wszystko to, w co wierzyłam od zawsze, od momentu, kiedy poznałam znaczenie słów miłość, przyjaźń, wsparcie i zaufanie. 

Ostatnio pisałam, że przydałoby mi się trochę tego zdrowego egoizmu, żebym pomyślała w końcu o sobie, nie o innych... A coraz częściej zastanawiam się, czy nie jestem właśnie taką egoistką, która mimo tego, że wie, że robi źle nie potrafi przestać? Wiem, że to wszystko powinno wyglądać inaczej. Wiem, że na wiele rzeczy nie powinnam pozwolić ani miesiąc temu ani tym bardziej teraz. Wiem, że pewnego dnia to się dla kogoś bardzo źle skończy... A mimo wszystko nie potrafię zrobić nic sensownego, nie potrafię podjąć jednej decyzji, pójść w końcu dalej i łapać szczęście póki jest szansa na to największe, najprawdziwsze.

Odblokowałam się trochę i słowa same tutaj lądują. Dużo słów, mniej lub bardziej cenzuralnych. I cieszę się to, cieszę się, że potrafię w końcu wyrzucić to, co mam w środku, nawet jeśli wiele z tych zdań nigdy nie doczeka się opublikowania. Chciałabym jeszcze wrócić do innego pisania... Do tworzenia swoich światów, swoich historii. Do bohaterów, których chciałabym mieć za przyjaciół jak i tych, których poznania życzyłabym największemu wrogowi.

Niestety na razie nie mam na to czasu. Jedno zajęcie goni następne, a kiedy jest w końcu wolna chwila to wolę ją przeznaczyć na spokojną rozmowę a nie kolejne minuty przed komputerem. 

Mam nadzieję, że z czasem to się zmieni...że wiele rzeczy się zmieni. Chciałabym, naprawdę.